ارزيابي تاثير ريختگي مجدد آلياژ بيس‌متال بر استحكام باند پرسلن بر آلياژ

Evaluation the Effect of Base Metal Alloy Recasting on Porcelain-Alloy Bond Strength

مقدمه: رستوريشن‌هاي متال- سراميك، امروزه بطور عمده در دندان‌پزشكي مورد استفاده قرار مي‌گيرند. استفاده از آلياژهاي بيس‌متال در ساخت اين رستوريشن‌ها به دليل ملاحظات اقتصادي، خواص مكانيكي و دنسيته‌ي كم آنها گسترش يافته است. ذوب كردن مجدد آلياژهاي قبلي يك روش معمول در لابراتورهاي دندان‌پزشكي جهت كاهش هزينه‌ي ساخت پروتزهاي ثابت است. هدف از اين پژوهش، ارزيابي تأثير ريختگي مجدد آلياژ بيس‌متال كامند بر استحكام باند پرسلن به فلز مي‌باشد. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي تجربي- آزمايشگاهي، جهت انجام مطالعه ابتدا 23 ورقه‌ي مومي با ابعاد 25 در 3 در 0/5 ميلي‌متر، توسط تيغ بيستوري بريده شد و پس از اسپروگذاري، حذف موم با آلياژ بيس‌متال كامند ريخته شد. سپس گروه دوم به همين روش آماده‌سازي گرديد و جهت كستينگ از 50 درصد آلياژ تازه و 50 درصد آلياژ قبلي استفاده ‌شد. گروه‌هاي سوم و چهارم نيز به همين روش آماده‌سازي شدند، با اين تفاوت كه در هر دو گروه مخلوطي از آلياژ تازه و 50 درصد آلياژ گروه قبلي استفاده ‌گرديد. پس از سندبلاست، سايش سطحي و انجام مراحل آماده‌سازي، نمونه‌ها پرسلن‌گذاري شدند. نمونه‌ها جهت انجام تست خمش 3 نقطه‌اي در دستگاه آزمايش يونيورسال قرار گرفتند و نيرو با سرعت 0/5 ميلي‌متر بر دقيقه به نمونه‌ها وارد ‌شد و در نهايت نتايج توسط آناليز ANOVA مورد بررسي قرار ‌گرفت (p value < 0/05). يافته‌ها: بالاترين ميانگين استحكام به شكست پرسلن به آلياژ، در گروه اول (7/1 ± 30/9 نيوتن)، بود و پس از آن به ترتيب در گروه‌هاي سوم (6/7 ± 28/7 نيوتن)، گروه دوم (6/6 ± 26/8 نيوتن)، و گروه چهارم (4/5 ± 24/3 نيوتن) قرار داشت. ميانگين استحكام شكست پرسلن به آلياژ در گروه 1 و 2 (0/03 =p value )، گروه‌هاي 1 و 4 (p value = 0/001) و گروه‌هاي 3 و 4 (p value = 0/02) با يكديگر اختلاف معني‌دار داشتند. بين گروه‌هاي 1 و 3 (p value = 0/26)، گروه‌هاي 2 و 3 (p value = 0/3) و گروه‌هاي 2 و 4 (p value = 0/18) اختلاف معني‌دار مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: كستينگ مجدد آلياژهاي بيس‌متال، موجب كاهش در استحكام باند پرسلن به آلياژ مي‌شود.

Introduction: Metal-ceramic restorations have been commonly used in dentistry. These restorations have both the esthetics of porcelain and the strength and durability of metal. Noble alloys and base-metal alloys are usually used for metal-ceramic restorations. Applications of base-metal alloys has been developed because of economic considerations, mechanical properties and low density. Remelting of used alloys is a common way in dental labs to reduce the costs of fixed prostheses. Few studies have been performed on the effect of recasting alloys on the metal-ceramic bond strength. The purpose of this study was to evaluate the effect of commond alloy recasting on metalceramic bond strength. Materials & Methods: In this laboratory – experimental study, 23 waxed patterns in the size of 0.5  3 25 millimeter were cut with bisturi blade. Wax patterns were sprued, burned out and casted with commend alloy. The second group has the same method although they consisted of equal amount of fresh alloy and alloy remnants cast only once, the third and fourth group contained 50% fresh alloy and 50% used alloy of last group. After sandblasting, grinding and surface preparation, porcelain application was done with Noritake porcelain .samples fractured with 3-point bending test by Universal Testing machine at the speed of 0.5 mm per minute. Finally, the results were analyzed by ANOVA (p value = 0.007). Results: The results indicate that the highest mean values of fracture strength of porcelain to metal was in the first group (30.9 N) and then squencely in the group 3 (28.7 N), group 2 (26.8) and group 4 (24.3 N).There is a significant difference between group 1 and 2 (p value = 0.03), group 1 and 4 (p value = 0.001) and group 3 and 4 (p value = 0.02). There was no significant difference between group 1, 3 (p value = 0.26), group 2 and 3 (p value = 0.3) and group 2 and 4 (p value = 0.18) Conclusion: Recasting of base metal alloys statistically decrease the bond strength of porcelain to metal.