ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﺤﺘﻮاي ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﺎي ﻏﺰﻟﯿﺎت ﻣﻨﺰوي

The Study of Ironies in Hossein Monzavi’s Ghazals

كنايه يكي از مهمترين و تأثير گذارترين عنصرهاي زيبايي سخن است كه اكثر شاعران به آن توجه داشته و به تناسب سخن خود از آن بهره ي كافي برده اند .يكي از اين شاعران حسين منزوي است او كه خود، به خوبي زبان را مي شناسد و با زبان نرم و لطيف شعرش دل و جان مخاطبش را تسخير مي كند، براي ارتباط بيشتر با خواننده، كنايه را نيز به طرز ماهرانه، به خدمت كلام مي گيرد. در بررسي غزليات منزوي، به اين نكته پي مي بريم كه او سنت هاي بومي و كهن و آداب و رسوم و باورهاي عامه را خوب مي شناسد و با استفاده از آن ها و آميختن اين باورهاي ديرينه ي كهن سرزمينمان، با زبان امروزي توانسته كنايه هاي بسيار زيبايي خلق كند كه نه تنها به پيچيدگي كلامش منجر نشده؛ بلكه زبان گيرا و دلنشين او را مردم پسندتر ساخته است. جان مايه ي كنايه هاي منزوي، مسايل سياسي و اجتماعي و عاطفي و در مواردي مربوط به زندگي روزمره است كه برخي از فرهنگ گذشته وام گرفته شده و برخي ديگر مربوط به فرهنگ معاصر است. اين مقاله مي كوشد تا زاويه ي از زواياي كنايات منزوي را كه با اندام هاي بدن پيوند دارد واكاوي نمايد.

Irony is among the significant and effective elements in aesthetic evaluation of speech and most poets have applied it deliberately in their versification. Hossein Monzavi, well aware of this potentiality of language, applies ironies skillfully in his poems in order to effectively communicate with his addressees. While studying Monzavi’s ghazals one can realize that he has a great appreciation of his native venerable customs and rituals as well as common people folklore. He inter-mingles the old beliefs and modern language in order to create such ironies that far from being complicated have made his poems more palatable and involving to be received warmly by people. The motifs of his ironies are mostly political, social, emotional, and sometimes akin to routine life, which are rooted in both ancient and modern cultures. This research deals with those ironies that are mainly related to the organs of human beings.