باستان گرايي (آركائيسم) در اشعار نصرت رحماني و علي موسوي گرمارودي

Archaism in the Poetry of Nosrat Rahmani and Ali Mousavi Garmaroudi

يكي از شيوه هاي آشنايي زدايي و برجسته سازي كلام در نظر منتقدان فرماليسم، استفاده از واژه ها و عبارات كهن است كه در نقد ادبي به باستان گرايي (آركائيسم) معروف است. كاربرد بجا و مناسب باستان گرايي، علاوه بر تعالي شعر، باعث اعجاب و التذاذ مخاطب نيز مي شود. نصرت رحماني و علي موسوي گرمارودي از اين شگرد زباني به نحو چشمگيري استفاده نموده و علاوه بر زيبايي، زبان شعر خود را نيز تشخص بخشيده اند. گفتني است بسامد اين نوع آشنايي زدايي در شعر گرمارودي- به دليل آشنايي و مطالعه عميق در اشعار كلاسيك فارسي- بسيار بالاتر از رحماني است و مي توان آن را يكي از ويژگي هاي سبكي وي به شمار آورد. هدف اين پژوهش بررسي و كاربرد باستان گرايي در اشعار اين دو شاعر است كه به تشخص زبان و بيان شاعرانۀ آنها منجر شده است.

The formalist critics believe in archaism, i.e. the use of old and obsolete terms, as a method of defamiliarization and focalization in literary works. The right and proper use and application of archaism, however, can lead to the elevation of the poetry as well as the increase of fascination and pleasure for the addressees. Nosrat Rahmani and Ali Mousavi Garmaroudi, Iranian contemporary poets, have embellished their poetry applying this trope and so have they given a certain character to the type of their poetry. It is noteworthy to mention that Garmaroudi enjoys more often this defamiliarization in his poems, thanks to his erudition and affinity to Persian classic poetry. The present research aims at studying the usage of archaism in the works of Rahmani and Garmaroudi as the main tool to recognize the characteristics of their language and style