بررسي رابطه‌ي علايم سابژكتيو و بهبودي در بيماران مبتلا به اختلالات مفصل گيجگاهي- فكي مراجعه‌‌كننده به بخش اكلوژن دانشكده‌ي دندان‌پزشكي مشهد

Evaluation of Symptoms and Recovery in Patients with Temporomandibular Joint Disorders Referred to Occlusion Department in Mashhad Dental School

مقدمه: اختلالات مفصل گيجگاهي- فكي، به عنوان شرايط باليني كه عضلات جونده‌ي مفصل گيجگاهي- فكي يا هر دو را درگير مي‌كند، شناخته شده است. هدف از مطالعه‌ي حاضر، بررسي رابطه‌ي علايم سابژكتيو و بهبودي در بيماران مبتلا به اختلالات مفصل گيجگاهي- فكي بود.. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي مقطعي، 165 پرونده از بيماران داراي اختلالات مفصلي مراجعه‌كننده به بخش اكلوژن دانشكده‌ي دندان‌پزشكي مشهد بين سال‌هاي 1391- 96 بررسي شدند. قبل از معاينه‌ي كلينيكي، همه‌ي بيماران، يك پرسش‌نامه در مورد اطلاعات شخصي و وضعيت علايم اختلالات مفصلي خود پر كردند. با همه‌ي بيماران تماس گرفته شد و نسبت به كاهش علايم اختلال مفصلي يا بهبود كامل آن، اطلاع حاصل گرديد. نتايج درماني به صورت عدم بهبودي و بهبودي براي علايم صداي فكي و درد مفصل مشخص مي‌شد، به اين صورت كه كاهش علايم نسبت به قبل، نشان از بهبودي و در غير اين صورت، عدم بهبودي ثبت مي‌شد. تحليل داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 18 و به كمك آزمون‌هاي 2χ و فيشر با سطح معني‌داري (0/05 ≥ p value) در نظر گرفته شد. يافته‌ها: پرونده‌ها متعلق به 53 مرد (32/1 درصد) و 112 زن (درصد 67/9) بودند. ميانگين سني افراد شركت‌كننده در مطالعه (13/6 ± 31/7) سال بود. جوان‌ترين فرد، 12 ساله و مسن‌ترين فرد، 70 سال داشت. اگرچه بيشتر بهبوديافتگان زن بودند، اما اختلاف بين زنان و مردان بهبوديافته از نظر آماري معني‌دار نبود (0/145 = p value). افرادي كه اختلال ايجاد صدا در مفصل، هنگام جويدن يا باز كردن دهان داشتند، نسبت به افرادي كه اين اختلالات را نداشتند به طور معني‌داري بيشتر بهبود يافتند (0/05 > p value). نتيجه‌گيري: به طور كلي استفاده از روش‌هاي محافظه‌كارانه در درمان اختلالات TMJ، توصيه مي‌گردد. اين روش‌هاي درماني بدون توجه به متغيرهايي مانند سن و جنس، علايم باليني بيماران و عادات مختلف بيماران مي‌توانند براي همه‌ي افراد داراي TMD، مفيد واقع شوند.

Introduction: Temporomandibular disorders (TMD) are defined as clinical conditions that involve the masticatory muscles, temporomandibular joint (TMJ) or both. The aim of this study was to evaluate the relationship between symptoms and recovery in patients with TMD. Materials & Methods: In this cross-sectional study, 165 records of patients with TMD referring to the Department of Occlusion, Mashhad Dental School from 2012 to 2017 were surveyed. Before the clinical examination, all the patients completed a questionnaire on their personal data and symptoms of joint disorders. All the patients were contacted and data were collected about the decrease in symptoms of joint disorder or its health. The treatment outcomes were characterized by a lack of recovery and improvements in joint symptoms. Data were analyzed with SPSS 18, using chisquared and Fisher’s exact tests (α = 0.05). Results: The records belonged to 53 men (32.1%) and 112 women (67.9%). The mean age of the subjects was 31.7 ± 13.6 years. The youngest and oldest subjects were 12 and 70 years of age, respectively. The number of women experiencing improvements was higher than men, but the difference was not statistically significant (p value = 0.145). Patients with joint clicks during mastication or mouth opening experienced significant improvements compared to those without these clicks (p value = 0.05). Conclusion: In general, use of conservative methods for the treatment of TMJ disorders is recommended. These therapies can be useful for all the individuals with TMD, regardless of variables such as age, sex, symptoms and habits.