تحليل سياست امريكا در قبال برنامه هسته اي پاكستان از منظر نو واقع گرايي و سازه انگاري

اين پژوهش به بررسي عوامل تاثيرگذار بر شكل­ گيري سياست امريكا در قبال برنامه­ ي هسته ­اي پاكستان مي ­پردازد. برنامه­ ي هسته­ اي پاكستان، به عنوان يكي از بحران­ خيزترين كشورهاي جهان، از مهم­ترين موضوعات در باب مسائل هسته ­اي است كه امريكا نيز سياست عدم اقدام قاطعانه و پرهيز از إعمال فشارهاي شديد و غيرقابل تحمل را در قبال آن اتخاذ نموده است. فرضيه ­ي نوشتار حاضر اين است كه سياست امريكا در قبال برنامه ­ي هسته­ اي پاكستان از متغيرهاي ساختار مادي، يعني ويژگي­هاي مرتبط با ساختار نظام بين ­الملل و ساختار غيرمادي، يعني هويت جمعي و اجتماعي نشأت مي ­گيرد. نويسندگان مقاله براي آزمون فرضيه، ضمن به­ كارگيري نظريه نوواقع­ گرايي، به تعريف دو متغير هويت جمعي و اجتماعيِ نظريه ­ي سازه ­انگاري مي ­پردازند و نتيجه ­گيري مي­ كنند كه امريكا، در چارچوب متغيرهاي ساختار مادي در نظريه ­ي نو واقع­ گرايي، نظير سد نفوذ كمونيسم، بازدارندگي هسته­ اي، موازنه قوا، مبارزه با تروريسم و ...، و هم­چنين به سبب وجود نوعي هويت رقابت ­آميز (وضعيت لاكي) به عنوان برآيند برداشت هويت جمعي و اجتماعي واشنگتن و اسلام ­آباد در قالب متغيرهاي ساختار غيرمادي در نظريه سازه­ انگاري، سياست عدم مخالفت قاطعانه را در قبال برنامه ­ي هسته ­اي پاكستان در پيش گرفته است.