شيوع علائم تحت كلينيكي مسموميت با جيوه در دندان پزشكان، ناشي از مواجهه شغلي با آمالگام

Subclinical symptoms of intoxication associated with exposure to low levels of mercury by dentists

زمينه و هدف: در بين گروه هاي شغلي، دندانپزشكان به دليل كار با ماده آمالگام كه حاوي جيوه مي باشد با بخارات اين ماده سمي در تماس هستند. عليرغم اينكه مسموميت با جيوه بشكل وسيع مورد مطالعه قرار گرفته اما نگراني هايي در مورد مواجهه با مقادير كم جيوه و اثرات جانبي آن در دندانپزشكان وجود دارد. اين مطالعه با هدف بررسي اثرات مواجهه شغلي دندانپزشكان با غلظت هاي كم جيوه انجام شد. روش بررسي: در اين بررسي كوهورت تاريخي افراد مورد مطالعه را 106 نفر دندانپزشك و 94 نفر پزشك عمومي (گروه مرجع) از كلينيك هاي خصوصي و دولتي شهر شيراز تشكيل مي دادند. از شركت كنندگان در مطالعه خواسته شد كه پرسشنامه اي را در مورد متغيرهاي جمعيت شناختي و علائم احتمالي مسموميت با جيوه و نحوه انجام كار تكميل نمايند. علاوه بر آن، با استفاده از روش هاي استاندارد، غلظت جيوه در هواي كلينيك ها و در ادرار افراد هر دو گروه اندازه گيري شد و داده ها با آزمون هاي آماري مناسب مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. در آناليز تك متغيره، از آزمون كاي دو براي مقايسه متغيرهاي كيفي در دو گروه استفاده گرديد. در مورد داده هاي كمي، از آزمون t مستقل و تست Mann-Whitney U استفاده شد. در آناليز چند متغيره، از رگرسيون لجستيك براي بررسي اثر مخدوش كننده ها و كنترل آن ها استفاده گرديد. يافته ها: از نظر بسياري از متغيرهاي جمعيت شناختي بجز سن و تعداد دندان هاي ترميم شده خود فرد، دو گروه با هم يكسان بودند. ميانه غلظت جيوه در هواي كلينيك هاي دندانپزشكي 3.35 mg/m3 برآورد گرديد. به همين ترتيب، غلظت جيوه ادراري دندانپزشكان معادل 3.22 mg/g.creatinine تعيين شد. اين مقدار به شكل معني داري از گروه مرجع بالاتر بود. بعلاوه آناليز داده ها نشان داد كه علائم تحت كلينيكي مسموميت در دندانپزشكان شيوع بيشتري داشت. نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه مواجهه با بخارات جيوه حتي در غلظت هاي كم سبب افزايش معني دار شيوع علائم تحت كلينيكي مسموميت با جيوه مي گردد

Background and aim: Dentists are occupationally exposed to elemental mercury from placements of mercury-containing amalgam. Although many studies have been conducted on mercury intoxication, there is still widespread concern about possible ill effects of chronic low-level mercury exposure on dentists. The present study examined the effects of occupational exposure to low levels of mercury by a group of dentists. Method: In this historical cohort study, subjects consisted of 106 dentists and 94 general practitioners (referent group), from private and public clinics in Shiraz city. Subjects were requested to complete a questionnaire on demographic variables, symptoms experienced and work practices. Additionally, using standard methods, atmospheric and urinary concentrations of mercury were measured. The data were analyzed by appropriate statistical tests. In univariate analysis, Chi-Square test was used to compare the prevalence of symptoms among both groups. Independent sample t-test and Mann-Whitney’s U-test were used to compare the mean and median of quantitative data of both groups. Multivariate logistic regression analysis was used to adjust for potential confounders. Results: Both groups were similar as far as most demographic and socioeconomic variables, but age and number of personal amalgam fillings, were concerned. Median of atmospheric concentration of mercury was found to be 3.35 μg/m3. Likewise, the urinary concentration of mercury in dentists was estimated to be 3.22 μg /g.creatinine. This value was significantly higher than that of the referent group. Additionally, analysis of the data revealed that subclinical symptoms of intoxication were more prevalent in dentists. Conclusions: Our findings indicate that occupational exposure to mercury by dentists, even at low levels, is associated with a significant increase in the prevalence of subclinical symptoms of intoxication.