تبيين ديپلماسي فرهنگي سيد محمد خاتمي و محمود احمدي نژاد در نظام بين الملل

اهميت ديپلماسي فرهنگي براي جمهوري اسلامي ايران به عنوان كشوري داراي سابقة تمدني- فرهنگي چند هزار ساله و نيز مبتني بر آموزه­ ها و ارزش­ هاي الهي، بسيار زياد است. اما تغيير گفتمان­ هاي حاكم بر سياست خارجي ايران منجر به تفاوت در ميزان اهميت آن، عدم توجه يكسان، عدم يك­دستي كاربرد و در نتيجه دستاوردهاي نه چندان چشم­ گير آن است. در واقع در ايران، هر گفتمان با اراية يك هويت نقشيِ متفاوت، منجر به رويكرد خاصي در ارتباط با نظام بين ­الملل شده است. به اين معنا، تأكيد گفتمان خاتمي بر مؤلفه­ هاي مدرنيته، و ابتناء گفتمان احمدي نژاد بر مؤلفه­ هاي سنت باعث نزديكي ارزش­ها و هنجارهاي فرهنگي ايران و نظام بين­ الملل در دوران خاتمي و اختلاف بين آن­ها در دوران احمدي نژاد شد. هدف اصلي اين مقاله، بر اساس چارچوب نظري سازه­ انگاري، پاسخ­گويي به اين سؤال است كه: «كنش و واكنش ديپلماسي فرهنگي ج.ا.ايران در دوران خاتمي و احمدي نژاد با نظام بين ­الملل مبتني بر چه رويكردي بوده است؟» فرض اصلي ما بر اين است كه «نزديكي ساختارهاي بين­ الاذهاني داخلي با ساختارهاي بين­ الملل در گفتمان خاتمي منجر به تعامل كانتي، و دوري بين اين دو ساختار در گفتمان احمدي نژاد منجر به تقابل هابزي ديپلماسي فرهنگي او با نظام بين ­الملل شده است». روش تحقيق در اين مقاله، توصيفي-تحليلي با استفاده از ابزار كتابخانه‌اي است.