بررسي كارايي پليت روي مخاطي در درمان شكستگي هاي تيغه كامي فك فوقاني

Evaluating the Effectiveness of Overmucosal Plating in Management of Maxillary Palatal Fracture

مقدمه: در تروماي ناحيه مياني صورت، شكستگي هاي كامي اغلب با شكستگي هاي فك فوقاني (لفورت) همراه هستند. اين شكستگي ها ممكن است چالش هايي در تشخيص و درمان به وجود آورند و اگر به طور صحيح درمان نشود منجر به مشكلات بد جوش خوردن، مال اكلوژن و فيستول دهاني ـ بيني مي شوند. هدف از اين مطالعه، بررسي كارايي ميني پليت معمولي روي مخاطي در درمان شكستگي تيغه كامي فك فوقاني بود. مواد و روش ها: در بيماران با تشخيص شكستگي كامي، تحت بيهوشي عمومي آرچ بار فكين بسته شد. پس از جااندازي و فيكساسيون ساير شكستگي هاي موجود، اكلوژن مناسب فك فوقاني و تحتاني با كمك سيم بندي ميان كامي حاصل شد. فيكساسيون شكستگي كامي در اكلوژن مطلوب با استفاده از يك ميني پليت معمولي مستقيم 4 سوراخبافاصله به ضخامت mm2 و چهار عدد پيچ به طول mm8 در طرفين خط شكستگي انجام شد. ثابت سازي بين فكيبه مدت 10- 7 روز و الاستيك تراپي به مدت 2 هفته صورت گرفت. پيچ و پليت ها بعد از 10- 8 هفته از كاربرد آن ها، تحت بي حسي موضعي يا آرام بخشي خارج شدند. پيگيري بيماران در فواصل 3 ماه به مدتيك سال انجام گرفت. يافته ها: اين روش در 10 بيمار دچار تروما كه داراي شكستگي تيغه كامي بودند، به كاربرده شد. پيچ ها و پليت هاي كامي روي مخاطي تا زمان برداشتن آن ها به طور محكم در سقف دهان و در محل خود باقي ماندند و در هيچ كدام از بيماران، فيستول دهاني- بيني، نكروز مخاط يا اكسپوژر استخوان زيرين، تداخل با تكلم، بلع يا جويدن يا سختي در بهداشت دهاني ذكر نشد. قطعات پالاتوآلوئولار در موقعيت صحيح خود باقي مانده و اكلوژن و عرض صورت به جز در يك مورد بازسازي شد. نتيجه گيري: ثابت سازي شكستگي هاي كامي با ميني پليت هاي معمولي بدون كنار زدن موكوپريوستئوم پوشاننده كامي، در ثبات و بازسازي عرض قطعات كاميامكان پذيرمي باشد. در عين حال از ايجاد عوارضي مانند تشكيل فيستول و تداخل با اعمال حفره دهان اجتناب مي شود.

Introduction: Palatal fractures are frequently associated with maxillary fractures in midfacial trauma. These fractures may cause diagnostic and therapeutic challenges. If treated improperly, results would be malunion, malocclusion, and oronasal fistula formation. Herein, we aimed to evaluate the effectiveness of the conventional miniplates used overmucosaly in the management of maxillary palatal fracture. Materials & Methods: Under general anesthesia, arch bar was fixed to the existing teeth. After fixation of palatal fractures, appropriate occlusion was obtained by transpalatal wiring. Fixation of palatal fractures was performed with a conventional four-hole, straight-bar miniplate with 2 mm thickness and four 8-mm-long screws on both fracture sides. The patients remained with intermaxillary fixation for seven days and elastic therapy for two weeks. Miniplate and screws were removed about 8-12 weeks after their application. Follow-up was performed every three months for one year. Results: This technique was applied for 10 trauma patients with maxillary palatal fracture. Palatal overmucosal plate and screws remained rigid in their position until their removal. None of the patients suffered from oronasal fistula, bone exposure, or mucosal necrosis. Interference with speech and swallowing, as well as tongue irritation and difficulty in oral hygiene maintenance were not reported by any of the patients. Palatoalveolar segments remained in proper position, and pretraumatic occlusal patterns and facial width were restored except in one case. Conclusion: Fixation of the palatal fractures with the conventional miniplates without elevation of mucoperiosteal flap helps with stability and preventing palatal width problems. In so doing, complications including fistula formation and interference with oral cavity functions are avoided.