تأثير بي‌تفاوتي سازماني بر بهره وري پرستاران بيمارستان‌هاي دولتي مشهد

The Effect of Organizational Indifference on the Efficiency of Nurses in Public Hospitals of Mashhad

مقدمه: با توجه به اهميت نيروي انساني به عنوان با ارزش‌ترين سرمايه جوامع، شناخت عوامل مؤثر بر بهره‌وري نيروي انساني در هر سازمان، مي‌تواند در افزايش بهره‌وري و توان رقابت آن سازمان، مفيد و مؤثر باشد. از طرفي بي‌تفاوتي كاركنان نسبت به مسائل و مشكلات سازمان، مقوله‌اي است كه در ايران گريبانگير اكثر سازمان‌ها است. اين مطالعه با هدف تعيين تأثير بي‌تفاوتي سازماني بر افزايش بهره وري نيروي انساني در پرستاران دانشگاه علوم پزشكي مشهد انجام شد.روش كار: اين پژوهش توصيفي-تحليلي در بيمارستان‌هاي دولتي مشهد در سال 1395 انجام شد. جامعه پژوهش شامل پرستاران بيمارستان‌هاي دولتي مشهد بود كه 145 نمونه با روش تصادفي طبقه‌اي انتخاب و همچنين گردآوري اطلاعات با استفاده از پرسشنامه استاندارد بي‌تفاوتي سازمان و بهره‌وري كاركنان صورت گرفت. روايي صوري پرسشنامه‌ها توسط خبرگان و پايايي پرسشنامه با استفاده از آلفاي كرونباخ (93/0) مورد تأييد قرار گرفت و جهت بررسي نتايج از نرم افزار SPSS 18 و روش رگرسيون خطي ساده و چندگانه استفاده شده است.يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد كه ميان بي‌تفاوتي سازماني و بهره‌وري در پرستاران، رابطه معنادار و منفي وجود دارد (001/0 > P، 607/0- = r)؛ بدين معنا كه در بيمارستان‌ها، بي‌تفاوتي سازماني بر ميزان بهره‌وري پرستاران تأثير داشته و افزايش هر واحد در بي‌تفاوتي سازماني بهره وري سازمان را به ميزان 1.325- كاهش مي‌دهد. شايان ذكر است كه ميانگين سن آزمودني‌ها 5/7 ± 2/36 بوده است كه 58 درصد آنها را زنان تشكيل داده‌اند.نتيجه گيري: با توجه به نتايج اين پژوهش، يكي از عوامل كاهش بهره‌وري، بي‌تفاوتي سازماني در بين پرستاران است. لذا ضروري است تلاش گردد با بكارگيري از روش‌ها و ابزارهاي موجود، بي‌تفاوتي سازماني در كاركنان را كاهش داد تا از اين طريق بهره‌وري پرستاران افزايش يابد.

Introduction: Considering the importance of human resources as the most precious possession of societies, recognition of effective factors on human resources, productivity, and efficiency in each and every organization can be useful and efficacious in increasing productivity and competiveness of an organization. In addition, in Iran, personnel incuriosity toward organization problems and difficulties is an issue encountered by most organizations. This study aimed at determining the impact of organizational indifference on increasing human resources productivity and efficiency of nurses and was performed in Mashhad University of Medical Sciences. Methods: This cross sectional study was conducted during year 2015 at public hospitals in Mashhad. The sample included 145 individuals, which had been chosen by stratified sampling from nurses working in public hospitals. The questionnaire used to carry out the study was a standard one in this field. Validity of the questionnaire had been accepted by experts and reliability confirmed by Cronbach's alpha (0.93). The SPSS 18 and simple and multivariate linear regression were used for data analysis. Results: The results showed there was a negative meaningful relationship between organizational indifference and human resources productivity and efficiency in nurses )r = -0.607, P < 0.001). Adding only one unit in organizational indifference will reduce -1325 in human resources productivity. The mean age of the samples was 36.2 ± 7.5 and 58% were female. Conclusions: According to the results of this study, organizational indifference is one of the effectual factors on human resources productivity and efficiency among nurses. Therefore, it seems necessary to utilize methods in order to reduce organizational indifference, which lead to human resources productivity and efficiency in nurses.