تاثير الگوي باردهي در پروتكل هاي درمانده ساز بر آستانه بي هوازي دختران جوان غيرفعال

The effect of loading pattern in the exhaustive protocols on anaerobic threshold of sedentary young girls

مقدمه: آستانه بي هوازي بعنوان شدت كار يا ميزان اكسيژن مصرفي (VO2) تعريف شده است كه با تغييرات در تبادل گازهاي تنفسي به دنبال شروع اسيدوز سوخت و سازي همراه است. هدف: پژوهش حاضر براي ارزيابي تاثير تغيير الگوي بار دهي در دو پروتكل درمانده ساز براي تعيين آستانه بي هوازي در دختران جوان غيرفعال انجام شد. روش شناسي: به همين منظور، تعداد 15 نفر از دانشجويان دختر غير فعال با ميانگين و انحراف استاندارد سني 1/12±20/42 سال، قد 5/8±161/64 سانتي متر، وزن 5/48±54/92 كيلوگرم و حداكثر اكسيژن مصرفي 3/43±26/23 ميلي ليتر/كيلوگرم/دقيقه به صورت در دسترس انتخاب شدند. آستانه بي هوازي آز مودني ها با استفاده از نقطه جبران تنفس در دو پروتكل درمانده ساز محاسبه شد. پروتكل اول با شيب 10% و سرعت 5/2 كيلومتر بر ساعت آغاز و در هر سه دقيقه شيب 2% و سرعت 1 كيلومتر برساعت تا مرحله بازماندگي آزمودني افزوده مي شد؛ در حالي كه در پروتكل دوم، آزمون با 75 درصد ضربان قلب بيشينه آزمودني آغاز و به مدت يك دقيقه ادامه مي يافت. در هر دقيقه سرعت نوارگردان به ميزان 2 كيلومتر بر ساعت تا مرحله بازماندگي آزمودني افزوده شد. در طول اجراي هر دو پروتكل، گازهاي تنفسي آزمودني ها توسط دستگاه تجزيه و تحليل گازهاي تنفسي جمع آوري شد. براي تحليل داده ها از دو مدل آماري مختلف استفاده شد. براي ارزيابي همگرايي بين دو پروتكل، از مدل گرافيكي بلاند- آلتمن و روش آماري ICC و براي مقايسه آستانه بي هوازي برآورد شده در دو پروتكل از آزمون تي همبسته استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد گرچه تغيير نوع پروتكل در مانده ساز، با استفاده از آزمون تي همبسته تفاوت معني داري را در آستانه بي هوازي برآورد شده نشان نمي دهد؛ با اين حال، با استفاده از مدل گرافيكي بلاند- آلتمن و روش آماري ICC ، همگرايي متوسطي در دو پروتكل مشاهده شد (20/2+ تا 21/8- CI= 95% ،1/96± ؛ 40/4399 =ICC ). نتيجه گيري: بر اساس نتايج مي توان نتيجه گيري نمود كه با توجه به همگرايي نه چندان قابل اعتماد بين آستانه بي هوازي برآورد شده در دو پروتكل، با افزايش مدت اجراي آزمون درمانده ساز، آستانه بي هوازي برآورد شده تحت تاثير قرار مي گيرد كه با استفاده از آزمون تي همبسته قابل تشخيص نيست و از اين رو، نه تنها در استفاده از اين نوع پروتكل ها براي برآورد آستانه بي هوازي بايد ترديد نمود، بلكه بايد از روش هاي آماري قوي تر براي تفسير نتايج بهره جست.

Introduction: The anaerobic threshold was initially defined as a work intensity or level of oxygen consumption (VO2) preceding the onset of metabolic acidosis and the associated changes in gas exchange that take place. Purpose: The aim of this study was to investigate the effects of workload pattern in the exhausting protocols on anaerobic threshold in sedentary young girls. Materials and Method: Fifteen sedentary girls with the mean and standard deviation of age (20.42±1.12 years), height (161.64±5.8 cm), weight (54.92±5.48 kg) and VO2max (26.23±3.43 ml/kg/min) participated in our study. Anaerobic threshold computed by respiratory compensation point at two different exhausting protocols. The first protocol was initiated with the %10 slope and 2.5 km/h speed. The slope and speed were increased by %2 and 1km/h every minute up to exhaustion, respectively; While during the second protocol, subjects warmed up for 10 -15 minutes, testing protocol initiated with %75 of MHR of the subjects, and the treadmill speed increased by 2 km/h every minute up to exhaustion. The ventilatory threshold and gas exchange responses were collected by gas analyzer system. Data were analyzed by the two statistical models. Graphical Bland-Altman as well as the intraclass correlation coefficient (ICC) methods was used to assessment of the possible agreement. Paired samples T Test was used to comparing the predicted AT in the two protocol. Results: Although changes of the exhausting protocol types did not results in significant difference between two predicted AT by the means of the Paired Samples T Test, the Bland-Altman and the ICC methods revealed medium agreement between the two protocols (ICC=0.4399; ±1.96, 95% CI=-21.8 to +20.2). Discussion and Conclusion: According to the doubtful agreement between two predicted AT in the two protocols, increasing of the exhaustive protocol duration affects the predicted AT which is not detectable by the means of the Paired Samples T Test. Therefore, application of the long duration protocol not only is doubtful, but also, it is strongly recommended to use the optimal statistical methods.