اثر هشت هفته تمرين تناوبي شديد با دو شيو ه ي متفاوت كنترل شدت بر توان هوازي و تغييرپذيري ضربان قلب دختران جوان فعال

Effects of 8 weeks of high-intensity interval training with two different intensity control methods on aerobic power and heart rate variability in young active girls

مقدمه و هدف: هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثر 8 هفته تمرين تناوبي شديد (HIT) با دو شيوه كنترل شدت با استفاده از ضربان قلب (مبتني بر ضربان قلب) و يا سرعت دويدن (مبتني بر سرعت) بر توان هوازي و تغييرپذيري ضربان قلب (HRV) دختران جوان فعال بود. روش شناسي: 25 دانش آموز دختر هنرستان شكراني اصفهان به صورت داوطلبانه در پژوهش حاضر شركت كردند. آزمودني ها در دو گروه مبتني بر سرعت (13 نفر، سن 6 /0 ± 3/ 17، وزن 78/ 7 ± 15 /60 كيلوگرم، قد 08 /6 ± 15/ 166 سانتي متر) و مبتني بر ضربان قلب (12 نفر، سن 2 /0 ± 1/ 17 ، وزن 86 /3 ± 92/ 59 كيلوگرم، قد 60/ 2 ± 25/ 165 سانتي متر) تقسيم شدند. آزمودني ها قبل و پس از 8 هفته تمرين HIT با تواتر دو جلسه در هفته، در آزمون آمادگي تناوبي 15-30 (30-15IFT) براي اندازه گيري عملكرد بيشينه (VIFT) و برآورد اكسيژن مصرفي بيشينه (VO2max) به عنوان شاخص هاي توان هوازي شركت كردند. HRV استراحتي در هفته ابتدايي و انتهايي ثبت گرديد. از آزمون هاي آماري تي همبسته و تحليل كواريانس با سطح معناداري P<0.05 براي تجزيه و تحليل آماري استفاده شد. يافته ها: 8 هفته تمرين HIT با هر دو روش افزايش هاي معناداري را در VO2max و VIFT ايجاد كرد P<0.05). HRV تنها در گروه مبتني بر ضربان قلب افزايش معناداري را نشان داد (P<0.05). در بررسي بين گروهي، HRV در روش مبتني بر ضربان قلب پيشرفت معنادار بيشتري را نشان داد (P<0.05). بحث و نتيجه گيري: به نظر مي رسد هر دو روش كنترل شدت در تمرينات HIT در پيشرفت توان هوازي موثر باشند اما ايجاد تغيير در HRV نيازمند بكارگيري روش مبتني بر ضربان قلب است.

Introduction: The aim of the present study was to compare between effects of 8 weeks of high-intensity interval training (HIT) based on heart rate (HR-based) or Speed (Speed-based) on aerobic power and heart rate variability (HRV) in young active girls. Methods: 25 girls physical education students from Shokrani school of Isfahan voluntary participated in this study. The subjects were divided into Speed-based (Number: 13; Age: 17.3 ± 0.6 yrs, Weight: 60.1 ± 7.7 kg, Height: 166.1 ± 6.0 cm) or HR-based (Number: 12; Age: 17.1 ± 0.2 yrs, Weight: 59.9 ± 3.8 kg, Height: 165.2 ± 2.6 cm) groups. Subjects underwent the 30-15 Intermittent Fitness Test (30-15IFT) before and after 8 weeks of HIT, to measure the maximal performance (VIFT) and estimate maximal oxygen uptake (VO2max) as aerobic power indices. Resting HRV was also recorded in the first and last weeks. Dependent t-test and analyses of covariate (ANCOVA) with the significant level of P<0.05, were used in statistical analyses. Results: 8 weeks of HIT with both methods elicited significant increases in VO2max and VIFT (P<0.05). HRV showed a significant increase only in HR-based group (P<0.05). In between-group analyses, just HRV elicited a more significant improvement in HR-based method (P<0.05). Conclusions: It seems, that both HIT intensity controlling methods are effective in improving aerobic power but eliciting changes in HRV needs implementing HR-based approach.