ضرورت و اعتبارسنجي مدل ترويج كشاورزي حامي فقرا از ديدگاه كاركنان ترويج كشاورزي استان فارس

Necessity and validation of the Pro-Poor Agricultural Extension Model Based on the Perspective of Agricultural Extension Staff in Fars Province

امروزه ترويج كشاورزي به ‌عنوان يك نظام آموزش غير رسمي كه قصد دارد سطح زندگي روستاييان را بهبود بخشد با چالش ‌هاي مهم روستايي از جمله وجود فقر در روستاها مواجه است.لازمه جهت‌دهي فعاليت ‌ها به سوي كاهش فقر، تغيير نگرش كاركنان ترويج كشاورزي و نيز به كارگيري رهيافت مناسب فقرزدايي است. پژوهش حاضر، شامل دو بخش كمي و كيفي بوده كه هدف كلي در بخش كمّي آن، بررسي ضرورت نظام ترويج كشاورزي فقرزدا از ديدگاه كاركنان ترويج كشاورزي بوده و در بخش كيفي آن، اعتبارسنجي مدل تجربي ترويج كشاورزي حامي فقرا بوده است. جامعه آماري اين تحقيق، تمامي كاركنان ترويج سازمان جهاد كشاورزي استان فارس بوده ‌اند كه 192 نفر از آن ‌ها با روش نمونه گيري طبقه بندي متناسب تصادفي انتخاب شدند و طي پيمايش و با استفاده از پرسش‌نامه، داده هاي كمّيمورد نياز از آن‌ ها جمع آوري گرديد. يافته ‌هاي كمّي نشان داد كه حدود 55 درصد كاركنان ترويج، نگرش مثبتي نسبت به استقرار نظام ترويج كشاورزي فقرزدا داشته اند. پس از تبيين نگرش كاركنان نسبت به ضرورت ترويج كشاورزي فقرزدا، در جلسه‌اي رسمي با حضور 33 تن از كاركنان ترويج، مدل تجربي ترويج كشاورزي فقرزدا تشريح و اعتبار آن مورد تأييد قرار گرفت. در نهايت، بر مبناي يافته ‌ها و نتايج اين تحقيق، پيشنهاد‌هايي ارائه گرديده است.

Nowadays, agricultural extension as a non-formal education system that attempts to improve the rural life has faced important challenges such as rural poverty. The perquisite of directing the activities toward reducing poverty is to enhance the extension staff’s attitude and the use of appropriate approach. This research was consisted of two qualitative and quantitative segments. The objective of quantitative part was to examine the necessity of poverty-oriented agricultural extension based on extension staff’s attitude and the purpose of qualitative part was to validate the pro-poor agricultural extension model. Based on a random proportional stratified sampling, 192 of agricultural extension staff in Fars province were selected and the quantitative data were collected according to survey method and using a questionnaire. The research findings revealed that about 55 percent of extension staff had positive attitude toward poverty-oriented agricultural extension. After determining the extension staff’s attitude, the pro-poor agricultural extension model has been examined and validated in a formal meeting of 33 attended extension staff. Finally, based on research findings, some applicable recommendations have been presented.