حس تعلق به خوابگاه؛ مطالعه موردي دختران دانشگاه هاي دولتي شهر تهران

The belonging sense to dormitory. Case study: The girl's students of universities in Tehran

خوابگاه، عرصه اي نيمه عمومي است كه در آن عده اي از همسالان درگير تعاملات بين فرهنگي مي شوند. اين تعاملات مي تواند تاثير مثبت يا منفي اي بر زندگي فرد بگذارد و از او در برابر تصميم گيري هاي زندگي اجتماعي اش، فردي مستقل يا منفعل بسازد. هدف اصلي اين مقاله به تصوير كشيدن زندگي خوابگاهي است. پرسش ما اين است كه آيا دانشجويان دختر، به خوابگاه حس تعلق دارند؟ حس تعلق از اين نظر اهميت دارد كه از يك سو شرايط مناسب باعث ايجاد اين حس مي شود و از سوي ديگر، در صورت وجود حس تعلق به يك مكان، فرد براي بهبود وضعيت آن تلاش خواهد كرد. عوامل مهمي از جمله امنيت، حريم خصوصي فرد، تعامل مثبت با ديگران مهم (هم اتاقي ها و مسئولان خوابگاه)، و قوانين، در شكل گيري حس تعلق موثر هستند. در اين مقاله از طريق روش داستان زندگي با 60 دانشجوي دختر ساكن خوابگاه هاي دانشگاه هاي تهران، تربيت مدرس، الزهرا، و شهيد بهشتي در تمام مقاطع تحصيلي مصاحبه كرده ايم. عوامل انساني، مكاني، و زماني در شكل گيري حس تعلق در خوابگاه موثر هستند. عوامل مهمي از جمله رشته تحصيلي، مقطع تحصيلي، فرهنگ، و نوع جامعه پذيري افراد، سن، ويژگي هاي فردي مانند درون گرا و برون گرا بودن فرد و به ميزان بسيار اندكي قوميت، بر شكل گيري اين حس تاثير مي گذارند. همچنين، بررسي هاي ما نشان مي دهد كه به دليل نداشتن حريم خصوصي، مشكل در ايجاد و برقراري ارتباط با مسئولان و هم اتاقي ها، و محدوديت هاي ناشي از قوانين خوابگاه، حس تعلق به خوابگاه در بسياري از دانشجويان پايين است. در پايان، راهكارهايي براي بهبود شرايط زندگي در خوابگاه ارائه شده است.