به كارگيري پنل‌هاي فتوولتاييك شناور بر سطح آب در ايران

توسعه پايدار موضوع شايع مورد بحث و مناظره در محافل دولتي، غير دولتي و آكادميك است كه تمركز اصلي برنامه هاي ملي و بين المللي اقتصادي، اجتماعي و محيط زيستي مبتني بر آن مي باشد. بنابراين كشورها توسط سياست گزاري منطقي براي دست يابي به اين هدف، سيستم هاي انرژي خود را برپايه طرح ريزي معين و با برنامه ريزي جامع مستخرج شده از راهبردهاي ملي همراه با اهداف توسعه پايدار بازيابي مي كنند. برنامه ريزي موفق در برنامه هاي انرژي ملي بايد به صراحت بخش انرژي را به ديگر بخش هاي اقتصادي پيوند دهد. رويكرد يكپارچه، تصميم گيرندگان را در فرموله كردن سياست ها كمك خواهد كرد. با اين رويكرد، دولت سياست هاي جديدي در راستاي تشويق به اقدام هاي منجر به صرفه جويي انرژي، تغيير تكنولوژي هاي توليد انرژي و استفاده از منابع اوليه تجديدپذير و سازگارتر با محيط زيست را به تصويب رسانده است. به دليل پتانسل بالاي ايران در زمينه انرژي خورشيدي حركت به سمت سيستم هاي فتوولتاييك بسيار منطقي مي رسد. احداث نيروگاه هاي فتوولتاييك نيازمند مقدار قابل توجهي زمين است.در بسياري از كشورهاي دنيا كمبود زمين، قيمت زمين و مديريت آن محدوديت هاي فراواني جهت بهره گيري از انرژي هاي خورشيدي فراهم آورده است. به طور معمول زمين هاي آزاد در كشورهاي توسعه يافته در دسترس نمي باشد و صنعتي تر شدن اين كشورها همراه با نياز به توليد انرژي بيشتر بوده است. دلايل ذكر شده كشورهاي توسعه يافته را بر آن داشته تا از سطح آب به عنوان پتانسيل جغرافياي جهت به كارگيري از پنل هاي فتوولتاييك بهره گيرند. در اين مقاله نمونه هايي از اين سيستم ها مورد بررسي قرار گرفته اند. در ادامه دلايل و موقعيت جغرافيايي پروژه هاي گوناگون مورد تحقيق قرار گرفته است. در انتها مزايا و معايب اين سيستم ها واكاوي شده و نياز و عدم نياز ايران براي بهره گيري از اين سيستم ها بحث شده است.