بهينه سازي استقرار در شبكه حسگر بيسيم جهت دستيابي به پوشش كامل و اتصال

Optimization of deployment in a wireless sensor network to achieve full coverage and connectivity

شبكه هاي حسگر بيسيم مجموعه اي از حسگرهاي متصل است كه در آن هر گره حسگر قادر به جمع آوري برخي از اطلاعات، پردازش، ذخيره سازي و در صورت لزوم ارتباط برقرار كردن با حسگرهاي ديگر است. يكي از جنبه هاي طراحي بسيار حياتي در شبكه هاي حسگر بيسيم، مسئله استقرارحسگر ها مي باشد.استقرار حسگر نشان دهنده هزينه و قابليت تشخيص يك شبكه حسگر است. استقرار شبكه حسگر بايد هر دو مساله پوشش و اتصال را در نظر بگيرد. انتخاب نوع استقرار، به نوع حسگرها، برنامه و محيطي كه حسگرها در آن كار مي كنند، بستگي دارد. در اين مقاله، انواع استقرار شبكه حسگر از لحاظ ميدان سنجش طبقه بندي شده است. همچنين، چهار نوع ميدان سنجش مختلف با موانع، ايجاد شده و سپس توسط الگوريتم ژنتيك، مكان حسگرها، ارتباط بين آنها و شعاع تشخيص نمايش داده شده است. در نهايت، روش ارائه شده با روش هاي پيشين مقايسه شده و نتايج نشان مي دهد كه روش ارائه شده نسبت به روش هاي قبل، به حسگرهاي كمتري براي دستيابي به پوشش و اتصال نياز دارد.

Wireless sensor networks are a set of connected sensors in which each sensor node is able to collect some information، process، store and، if necessary، communicate with other sensors.One aspect of design in wireless sensor networks is the problem of sensor deployment.The deployment of the sensor represents the cost and capability of detecting a sensor network.The deployment of the sensor network should take into account both the coverage and connection issues.In this paper، the types of deployment ofthe sensor network are classified in terms of the sensing field. Also، four different sensing field with obstacle were created and then displayed by genetic algorithm، location of sensors، the relationship between them and the detection radius.Finally، the proposed method is compared with the previous methods and the results show that the proposed method requires less sensors to achieve coverage and connectivity than previous methods