يك مدل تركيبي رگرسيون كاربري اراضي فازي براي ارزيابي كمي آثار سلامت محيطي ناشي از سناريوهاي ترافيكي، نمونه مطالعاتي: شهر اصفهان

در اين مقاله، روش جديدي براي مدل‌سازي كمي آثار سلامت محيط ناشي از سناريوهاي ترافيكي پيشنهاد شده است. براي اين منظور، دو مدل مبتني بر سيستم‌هاي استنتاج فازي سلسله‌مراتبي عرضه شده است. در توسعه مدل مورد استفاده براي ارزيابي تاثير سيستم حمل و نقل در غلظت ذرات معلق، از داده‌هاي مربوط به يك مدل پراكنش استفاده شده است. مدل رگرسيون كاربري اراضي فازي حاصل افزون بر مزايايي همچون امكان مدل‌سازي تغييرات غلظت آلاينده با رزولوشن بالا، حجم پردازش مناسب و لحاظ‌كردن برهمكنش ميان انتشار و فرايندهاي آب‌وهوايي، امكان استفاده از داده‌هاي توصيفي و غيرقطعي را نيز دارد. براي توسعه مدل مورد استفاده در ارزيابي تاثير غلظت ذرات معلق ناشي از ترافيك در سلامت، از يك متريك‌ حاصل از مطالعات اپيدميولوژيك استفاده شده است. مدل پيشنهادي قابليت‌هاي متريك مذكور را، با ايجاد امكان مدل‌سازي عدم قطعيت ارتباط ميان پارامترها و عدم قطعيت مقادير پارامترها، بهبود داده است. براي افزايش كارآيي هر دو مدل، از ساختار سلسله‌مراتبي مبتني‌بر مسئله و توليد و تنظيم هم‌زمان توابع عضويت و مجموعه قواعد ازطريق يادگيري استفاده شده است. براي بررسي كارآيي روش پيشنهادي، تاثير سه سناريوي ترافيكي در سلامت محيطي در شهر اصفهان ارزيابي شده است. از ميان سناريوهاي يادشده، طرح مناطق كم‌انتشار و طرح زوج و فرد، به‌ترتيب، بيشترين و كمترين مزاياي مرتبط با سلامت محيطي را دارند. نتايج حاصل نشان مي‌دهد روش پيشنهادي براي ارزيابي سلامت محيطي، در مقايسه با روش‌هاي مشابه، دقت و كارآيي مطلوبي دارد.