اثر‌‌ بخشي بيوفيدبك بر بهبود فلج حركتي اندام تحتاني سمت مبتلا در بيماران مبتلا به سكته ي مغزي ايسكيميك و هموراژيك

AN INVESTIGATION OF EFFECACY OF ELECTROMYOGRAPHY BIOFEEDBACK ON MOTOR PARALYSIS OF THE LOWER EXTREMITIES IN PATIENTS WITH ISCHEMIC and HEMORRHAGIC STROKES

پيش‌زمينه و هدف: سكته مغزي مهم‌ترين عامل در ايجاد ناتواني و معلوليت در افراد بالغ مي‌باشد. اغلب بيماران سكته‌اي، دوباره به‌طور مستقل مي‌توانند به فعاليت‌هاي حركتي خود ادامه دهند؛ درحالي‌كه مشكلات حركتي درنتيجه اختلال تعادل و ضعف حركتي است، در اين افراد ادامه مي‌يابد. استفاده از روش‌هاي درماني مؤثر جهت بهبود ناتواني اين بيماران ضروري است. ازاين‌رو پژوهش حاضر باهدف بررسي اثربخشي بيوفيدبك بر بهبود شدت فلج حركتي عضلات اندام تحتاني بيماران مبتلا به سكته مغزي ايسكيميك و هموراژيك انجام شد. مواد و روش كار: پژوهش بر پايه‌ي طرح خط پايه چندگانه با ورود پلكاني به درمان اجرا شد. نمونه‌ي اين پژوهش 4 نفر از بيماران مبتلا سكته مغزي ايسكيميك و هموراژيك بود. روش نمونه‌گيري در اين پژوهش نمونه‌گيري هدفمند بود. براي نمونه‌گيري، نخست به كمك مصاحبه با متخصص مغز و اعصاب و همچنين بررسي پرونده‌هاي بيماران، افراد مبتلا به سكته مغزي ايسكيميك و هموراژيك مشخص شدند. و 4 نفر (2 بيمار سكته مغزي ايسكميك و 2 بيمار سكته مغزي هموراژيك) به تصادف به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. بيماران طي 20 جلسه به‌صورت يك روز در ميان تحت درمان قرار گرفتند. به‌منظور بررسي ميزان فلج حركتي از مقياس نمره دهي شدت فلج حركتي و براي ارزيابي حركت كردن از دستگاه بيوفيدبك استفاده شد. اطلاعات حاصل از آزمون‌ها و همچنين درمان، جمع‌آوري گرديد. جهت تجزيه‌و‌تحليل داده‌ها از نمودار پلكاني استفاده شد. يافته‌ها: نتايج تحليل ديداري نمودارها حاكي از تفاوت معني‌دار در بين موقعيت مداخله و خط پايه براي هر 4 آزمودني در متغير شدت فلج حركتي اندام تحتاني (PND 60 درصد براي آزمودني 1، 80 درصد براي آزمودني 2 و 3 و 40 درصد براي آزمودني 4) بود. به‌بيان‌ديگر، ميزان تونيسيته عضلاني افراد نمونه پس از مداخله افزايش يافته بود. همچنين در موقعيت پيگيري (1 ماه و يك هفته بعد) اين ميزان در افراد حفظ شده بود. بحث و نتيجه‌گيري: نتيجه پژوهش حاضر نشان داد كه درمان بيوفيدبك الكتروميوگرافي بر تونيسيته عضلاني اندام تحتاني بيماران سكته مغزي ايسكميك و هموراژيك مؤثر بوده است.

Background & Aims: Stroke is the most important cause of disability among adults. Although most stroke patients regain the ability to move independently, many will have persisting problems with mobility due to impaired balance and motor weakness. It seems imperative to use effective therapeutic methods in order to improve disability conditions of stroke patients. The present study aimed to investigate the efficacy of electromyography biofeedback on motor paralysis of the lower extremities in patients with ischemic and hemorrhagic strokes in Isfahan city. Materials & Methods: This study was carried out based on a multiple baseline with a staging initiation of treatment. The subjects were comprised of 4 patients with ischemic and hemorrhagic strokes who were referred from neurologic clinics. The patients firstly were selected according to a purposeful procedure. Then, they were identified according to an interview administered by the neurologist and reviewing their medical records, and finally 4 subjects were randomly selected as the sample. In this study, Motor Arm & Grading Motor Leg questionnaire was used to collect the data. Results: The results of data chart visual analysis revealed a significant difference between the intervention and baseline phases for 4 patients considering motor paralysis of the lower extremities (PND 60% subject number 1 & 80% subject number 2&40% subject number 3 & subject number 4). In other words, motor paralysis of the lower extremities in the sample had reduced. The motor paralysis remained stable in the follow up phase (1 month and 1 week after intervention). As a result, electromyography biofeedback treatment had reduced the motor paralysis. Conclusion: Using electromyography biofeedback can be an effective way in preventing or reducing motor paralysis in patients with stroke.