مدلي براي بهبود بهره‌وري تصميم‌گيري گروهي

مديريت سازمان‌هاي پويا، حل مسائل پيچيده و ساختار نيافته سازماني، اداره پويايي و تحول روز افزون محيط‌ هاي سازماني به دانش، توانايي و مهارت گروهي از مديران و خبرگاني نياز دارد كه براي تعالي سازماني و كسب برتري رقابتي بايد تصميم‌هايي به هنگام، صحيح و با كيفيت اتخاذ كنند. تصميم‌گيري گروهي، ساز و كاري براي تلفيق دانش، تخصص، مهارت و رويكردهاي متفاوت مديران و خبرگاني است كه هم افزايي حاصل از آن، سبب اتخاذ تصميم‌هاي بهتر و با كيفيت بالا مي‌شود. اما اغلب، تصميم‌گيري گروهي به سبب برخي ويژگي‌هايش، نتايج منفي توليد به بارمي‌آورد. نظريه‌پردازان وانديشمندان حوزه‌هاي مختلف علمي براي بهبود تصميم‌گيري گروهي و ارتقاي كيفيت تصميم‌هاي گروهي، مدل‌هاي مفهومي و چندمعياره مختلفي طراحي كرده‌اند و روش‌ها و تكنيك‌هاي مختلفي به كار برده‌اند. در اين مقاله تحقيقي، محققان با هدف بهبود بهره‌وري تصميم‌گيري گروهي، مدلي مفهومي طراحي كرده‌اند كه نسبت به سايرمدل‌ها از جامعيت بيش‌تر برخوردار است. اين مدل در مركز تحقيقات مخابرات ايران به عنوان يك سازمان تحقيق و توسعه متشكل از گروه‌هاي ارزيابي و تصويب كننده پروژه‌هاي تحقيقاتي آزمون شده و از طريق تحليل رگرسيون و تحليل مسير، مدل نهايي بهبود بهره‌وري تصميم‌گيري گروهي تبيين شده است.