تحليل گفتمان سياست هاي قومي پس از انقلاب اسلامي ( با تاكيد بر دوره 1368-1376)

(Discourse analysis of ethnic policies of the Iranian Governments under presidential period( 1368-1376

مقاله حاضر به تحليل گفتمان سياستهاي قومي پس از انقلاب اسلامي با تاكيد بر سالهاي 1368-1376 مي پردازد. براي تحقق اين هدف، ويژگيهاي گفتمان حاكم بر سياسي قومي در دولت سازندگي مشخص شده است. براي اين بررسي از نظريه گفتمان لاكلاو و موفه به عنوان چهارچوب نظري، و از روش تحليل گفتمان انتقادي فركلاف به عنوان روش تحقيق بهره گرفته شد. داده هايي كه دراين تحليل بدانها پرداخته مي شود شامل مصوبات مجلس شوراي اسلامي، مصوبات شوراي عالي انقلاب فرهنگي، مصوبات هيات وزيران، برنامه هاي پنج ساله توسعه اقتصادي و اجتماعي و فرهنگي، مشروح مذاكرات مجلس شوراي اسلامي بوده است. يافته هاي تحقيق حاكي از آن است كه مفصل بندي اين گفتمان در فاصله زماني 1368-1376 به شرح ذيل بود: دال مركزي گفتمان حاكم بر سياست قومي در اين دوره، نوسازي مناطق قومي بوده است. دالهاي شناور در گفتمان سياست قومي در اين دوره نيز در چهارچوب گفتمان نوسازي حاكم بر اين دوره زماني، معنادار مي شوند. بر اين اساس مي توان از دالهاي شناوري نظير حاكميت سياسي و وحدت ملي ياد كرد.

This paper presents a discourse analysis of ethnic policies of the Iranian Governments during the presidential period (1989-1997). Our theoretical framework is Laclau and Mouffe Theroy of Discourse. The data were gathered from documents including development plans، laws of High Council of Cultural Revolution، and Cabinet of Ministers. Using critical discourse analysis، we identified master and floating signifiers of ethnic policies in each of the two periods. Our findings reveal that during the 8 years of President Hashemi Rafsanjani “Modernization of Ethnic Regions” was the master signifier، and political sovereignty and national unity were the floating signifiers of ethnic discourse in this period.