اولويتهاى عدالت جهانى

يك سوم از همه انسانها به علل مرتبط با فقر، يعنى به علت سوء تغذيه و ابتلاء به بيماريهايى كه با هزينه ارزان قابل پيشگيرى يا علاج هستند، مى ميرند. با اين حال، سياستمداران، دانشمندان و رسانه هاى جمعى كشورهاى توسعه يافته علاقه چندانى به يافتن راه هايى براى كاهش اين فقر، نشان نمى دهند. آنها به مداخلات نظامى محتمل براى متوقف ساختن نقض حقوق بشر در كشورهاى در حال توسعه علاقه مندترند، هرچند كه اين مداخلات ـ در بهترين صورت ـ فوايد اندكى را به بهاى گزاف پديد مى آورد. ريشه اين اولويت غربى احتمالا منافع فردى است، اما اين كار تصوير اخلاقى بسيار سخيفى از همكارى اقتصادى جهانى پديد مى آورد و هم خود به وسيله آن تصوير تداوم مى يابد. نظام نوين اقتصاد جهانىِ تحميلى كشورهاى توسعه يافته، هم نابرابرى جهانى را تشديد مى كند و هم فقر شديدى را در سطحى بسيار گسترده بوجود مى آورد. بر اساس هر برداشت منطقى از ارزشهاى اخلاقى، پيشگيرى از اين فقر مسئوليت درجه اول است.