آبرفت ژرف درشت دانه؛ ارزنده تر از نفت ساز و كاري براي پيشگيري از فاجعه مرگ همگاني بر اثر تشنگي

Deep alluvial coarse-grained, more valuable than oil disaster prevention mechanism for the mass death by thirst

نياكان تيز هوش و كاردان ما مي دانستند كه ايران، سرزمين خشك سالي و سيل است. آنان دريافته بودند واريزه هاي بادبزني شكل و مخروط هاي آبرفتي بسيار تراوا بوده، سيلاب ها را به آساني به زيرزمين فرستاده و چشمه هايي پر بركت را در پاياب آن ها ايجاد مي كنند. پيامد دنبال كردن رگه هاي آبي در زيرزمين پيدايش كاريز، بهترين سامانه گردآوري و آب رساني بود. اين ابتكار، ايران را به سرزمين خشك سالي، سيل و كاريز تبديل كرد. به روايتي، ايران در پنجاه سال پيش داراي پنجاه هزار رشته كاريز بود كه آبدهي سالانه آن ها را شانزده ميليارد مترمكعب، برابر بده رود كارون در آن هنگام، برآورد كرده بودند. با آنكه آمار مزبور تاييد نشده اند، دست كم گوياي اين واقعيت است كه چنانچه كاريز نبود، بسياري از آبادي هاي بزرگ و كوچك ما نيز نبودند.