قرائتى ديگر از ابطال گرايى

كارل پاپر بر آن بود تا برداشتى از فعاليت علمى، به عنوان جستوجويى معقول براى دست يابى به حقيقت درباره ى طبيعت ارائه دهد كه به هيچ عنوان متكى بر استقرا نباشد. از نظر او تحقيقات علمى تماماً مبتنى بر استنتاجات قياسى است و دانشمندان هيچ گاه در گزينش نظريات به حمايت استقرايى متوسل نمى شوند. به عقيده ى پاپر موضع دانشمندان در مقابل نظرياتشان، موضع نقد و ابطال است، نه تأييد و اثبات; به طورى كه با پذيرش صدق جملات مشاهدتى و مقصر دانستن نظريات مورد آزمون در مقابل ساير فرضيات كمكى، براى شكست در پيش بينى ها، سعى در ابطال نظريات علمى دارند و نظريات باقى مانده نظرياتى هستند كه به حقيقت نزديك ترند. در اين زمينه اعتراضاتى بر پاپر وارد شده است كه بنابر آنها روش شناسى ابطال گرايانه سرانجامى جز شك گرايى در پى نخواهد داشت. اين مقاله بر آن است كه اولا نشان دهد كه نتيجه ى فوق در سايه ى برداشت سنّتى از مفهوم معرفت حاصل مى شود و ثانياً، با يك برداشت وثاقت گرايانه از مفهوم معرفت و قرائتى وثاقت گرايانه از ابطال گرايى، مى توان از برخى ايرادات پرهيز نمود.