مباني فلسفي نظريه سيستم هاي پيچيده

علم نوين پيچيدگي در دهه 1970 به عنوان يك نهضت فكري ظهور كرد. هدف آن تغيير مباني انديشه علمي و فراتر رفتن از انديشه تقليل گرا و خطي بود. رهيافت پيچيدگي در پي آن است كه هرگونه سيستمي را مورد تبيين قرار دهد. برتالنفي يكي از چهره هاي اصلي و بنيانگذار مبحث سيستم هاي پيچيده بود. او صورتبندي نظريه سيستم ها را تغيير داد. او معتقد بود سيستم هاي زنده برخلاف سيستم هاي مكانيكي ذاتا باز هستند. برتالنفي ديدگاه معرفت شناسي خود را چشم اندازگرايي مي نامد؛ زيرا به نظري وي هيچ گونه شناختي نمي تواند همه واقعيت را درك نمايد، بلكه تنها مي تواند بخشي از واقعيت را در چارچوب مدل هاي كمابيش مناسب بازتاب دهد. ديدگاه برتالنفي به نوعي ضد تقليل گرايي است كه اين، هم تقليل گرايي مكانيستي و هم تقليل گرايي حيات گرايانه را شامل مي شود.