غلبه بر تراژدي برآمده از مشكلات فوق بدخيم: محدود ساختن منافع شخصي آينده براي بهبود وضعيت تغييرات اقليمي جهاني(قسمت دوم)

Overcoming the tragedy of super wicked problems: constraining our future selves to ameliorate global climate change

بيشترِ آثار مربوط به سياست گذاري درخصوص تغيير اقليم در علوم اجتماعي، يا هزينه ها و مزاياي گزينههاي سياستي خاصي را در مقايسه با مجموعه اهدافي مهم ولي غالباً ناچيز مورد تجزيه و تحليل قرار مي دهند، يا مي كوشند موفقيت ها و شكست هاي گذشته را توضيح دهند. ما معتقديم كه رويكرد «استدلال كاربردي رو به جلو» براي دانشمندان علوم اجتماعي كه مي خواهند به مساله تغيير اقليم بپردازند، مناسب تر است. ما اين مساله را مشكلي «فوق العاده بدخيم » با چهار ويژگي عمده مي خوانيم: فرصت در حال تمام شدن است، كساني كه مسبب مشكلند در پي يافتن راه حل نيز هستند، اقتدار مركزيِ لازم براي پراختن به اين مشكل ضعيف است يا اصلاً وجود ندارد، و تا حدودي به همين دليل، واكنش هاي سياستي، آينده را نابخردانه ناديده مي گيرند. تركيب اين چهار ويژگي موجب بروز «تراژدي» سياست گذاري مي شود؛ يعني وضعيتي كه اگرچه كاملاً روشن است براي دچار نشدن به تاثيرات آتيِ فاجعه بار بايد هرچه سريع تر كاري كرد اما روش هاي تحليلي سنتي از تشخيص راه حل ها ناتوانند. فائق آمدن بر اين تراژدي، مستلزم توجه بيشتري به ايجاد مداخلات سياستي وابسته به مسير است كه مي تواند «منافع شخصي آينده ما را محدود كند».

Most policy-relevant work on climate change in the social sciences either analyzes costs and benefits of particular policy options against important but often narrow sets of objectives or attempts to explain past successes or failures. We argue that an “applied forward reasoning” approach is better suited for social scientists seeking to address climate change، which we characterize as a “super wicked” problem comprising four key features: time is running out; those who cause the problem also seek to provide a solution; the central authority needed to address it is weak or non-existent; and، partly as a result، policy responses discount the future irrationally. These four features combine to create a policy-making “tragedy” where traditional analytical techniques are ill equipped to identify solutions، even when it is well recognized that actions must take place soon to avoid catastrophic future impacts. To overcome this tragedy، greater attention must be given to the generation of path-dependent policy interventions that can “constrain our future collective selves.