نظام نوآوري در علوم انساني

برنامۀ محوري پژوهش در رويكرد نظام‌هاي نوآوري مطالعۀ تفصيلي و ميان‌رشته‌اي بر روي نهادهايي است كه تعاملات آنها با يكديگر، عملكرد نوآورانه در سطح بخشي، منطقه‌اي يا ملي را معين مي‌كند. رويكرد مفهومي نظام‌هاي نوآوري در سال‌هاي مياني دهۀ 1980 ميلادي از درون حوزۀ مطالعات نوآوري و سياست‌گذاري علم و فناوري سر بر آورد و با سرعتي حيرت‌انگيز در يك مقياس جهاني در محافل سياست‌گذاري و حلقه‌هاي دانشگاهي جاي خود را گشود و موقعيت خود را تثبيت نمود. در اين رويكرد كمتر به علوم و فناوري‌هاي نرم پرداخته شده است و به بيان ديگر، مفهوم نوآوري در اين رويكرد به طور تلويحي به ابداعات تجاري شده در قلمرو علوم طبيعي و مهندسي اشاره دارد و علوم انساني و نوآوري در اين علوم را بيرون تصوير مي‌گذارد. در مقاله حاضر تلاش مي‌شود تا ظرفيت‌هاي رويكرد نظام‌هاي نوآوري را براي تحليل موضوع نوآوري در علوم انساني جستجو كنيم و ببينيم كه اين رويكرد چه كمكي در دست‌يابي به دركي بهتر از چالش‌هاي نوآوري در قلمرو علوم انساني مي‌تواند به ما بكند