ديباچه اي بر ارزيابي عملكرد انقلاب اسلامي ايران در بنيان گذاري

a prologue on the evaluation of the performance of the Islamic Revolution of Iran in founding

انقلاب 1357، همانند تمامي انقلاب هاي سياسي دو هدف داشت: نخست براندازي نظم سياسي پيشين و ديگري بنيان گذاري نظم سياسي نويني كه مدعي بود آينده بهتري را براي ايران و ايرانيان به ارمغان خواهد آورد. قضاوت در مورد كاميابي و يا عدم كاميابي يك انقلاب در براندازي نظم سياسي پيشين نيازمند كندوكاو چنداني نيست؛ فروپاشي نظام سياسي مستقر، بارزترين نمود كاميابي يك انقلاب در دست يابي به هدف نخست است. از اين منظر انقلاب 1357 ايران، كامياب بوده است؛ چرا كه به طور كلي مهري بود بر پايان نظام كهن پادشاهي در ايران با تمامي نقاط قوت و ضعفش. اما پس از فروپاشي سيستم سياسي پيشين، چالشي مهم واساسي پيش روي انقلاب ها قرار مي گيرد كه بر مشروعيت آنها در سال هاي بعد و وضعيت كشورهايي كه در آنها اين انقلاب ها رخ داده است اثرگذار است: چالش بنيان گذاري سيستم حكمراني نوين. اقتصادي، اجتماعي، محيط زيستي، نظامي و سياسي (داخلي و خارجي) بر پايداري كشورها اثرگذارند و وضعيت كلي كشور با توجه به هر يك از اين ابعاد، جايگاه آن را در فضاي حالت پايداري مشخص مي كند.

The 1979 revolution، like all political revolutions، had two goals: first، the overthrow of the former political order and the founding of a new political order that claimed to bring a better future for Iran and Iranians. Judging by the prosperity or failure of a revolution to overthrow the previous political order requires little research; the collapse of the established political system is the most visible success of a revolution in achieving the first goal. In this regard، the 1979 Iranian Revolution was successful، because it was generally a manor for the end of the ancient kingdom system in Iran with all its strengths and weaknesses. But after the collapse of the former political system، an important and fundamental challenge is the advancement of revolutions، which affects their legitimacy in the coming years and the situation of the countries in which these revolutions occurred: the challenge of the founding of a new governance system. Economic، social، environmental، military and political (domestic and foreign) affect the sustainability of countries، and the overall situation of the country، according to each of these dimensions، determines its position in the state of stability.