تحقيق آميخته، حلقه مفقوده‌اي در تحصيلات تكميلي آسيب‌شناسي آن در حوزه علوم انساني در دانشگاه محقق اردبيلي ( پژوهش آميخته)

هدف تحقيق حاضر، بررسي چرايي استفاده محدود از تحقيق آميخته در دوره تحصيلات تكميلي مربوط به حوزه علوم انساني در دانشگاه محقق اردبيلي بود. براي نيل به اين هدف از مطالعه موردي استفاده شد كه در ابتدا داده‌هاي كيفي و سپس براساس يافته‌هاي آن، داده‌هاي كمّي نيز گردآوري و تحليل شدند. جامعه آماري پژوهش، دانشجويان تحصيلات تكميلي و اساتيد دانشكده علوم انساني، علوم تربيتي و روان‌شناسي دانشگاه محقق اردبيلي بود كه در بخش كيفي و با استفاده از نمونه‌گيري هدفمند تعداد هشت‌ نفر تحت مصاحبه قرار گرفتند و از بين جامعه 95 نفري، تعداد 61 نفر در مرحله كمّي به صورت نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده‌ها در بخش كيفي، مصاحبه بدون ساختار بود كه از روش بازخورد مشاركت‌كننده براي اعتباريابي آن استفاده شد و در بخش كمّي نيز پرسشنامه محقق‌ساخته بود كه ضريب آلفاي كرونباخ آن 0/92 بود. به منظور تحليل داده‌هاي كيفي از تحليل محتواي استقرايي مبتني بر كدگذاري باز استفاده شد و در بخش كمّي نيز از آزمون تي تك‌ نمونه‌اي استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه پيچيده بودن ماهيت طرح تحقيق آميخته، ناآشنايي محققان به طرح تحقيق آميخته (عوامل تأثير گذار دروني)، نيازهاي فصلنامه‌ها و ماهيت رشته‌هاي علمي (عوامل تأثير گذار بيروني) از دلايل استفاده محدود از روش آميخته است. همچنين، يافته‌ها نشان داد كه ماهيت رشته‌هاي علمي بيشترين تأثير را در استفاده از روش آميخته دارد.