به سوي نسل چهارمي از نظريه هاي انقلابي

TOWARD A FOURTH GENERATION OF REVOLUTIONARY THEORY

نسل سوم نظريه هاي انقلابي، آسيب پذيري ساختاري حكومت ها را عامل اصلي شكل گيري يك انقلاب مي داند. در دهه گذشته، منتقدان اين تئوري هاي، موضوعات مختلفي را در رابطه با نقش كليدي عواملي مانند رهبري، ايدئولوژي و همزادپنداري در ايجاد حركتهاي انقلابي، مطرح كرده اند. تحليل انقلابهاي به وقوع پيوسته در كشورهاي در حال توسعه و رژيم هاي كمونيستي بحثهاي جديتري را در رابطه با نقش اين عوامل و ناكارآمدي نظريه هاي ساختاري نشان ميدهد. براي شروع توسعه نسل جديدي از نظريه هاي انقلابي، بهتر است كه بجاي تهيه ليستي از عوامل وقوع يك انقلاب، انقلاب را به عنوان يك معلول در نظر گرفته و روي عواملي كه ثبات يك حكومت را تضمين ميكند تمركز كنيم. تضعيف اين عوامل، راه را براي رهبري انقلابي، ايدئولوژي و همزادپنداري باز ميكند تا در كنار عواملي مانند فشار داخلي و درگيري نخبگان، وقوع يك انقلاب را پايه ريزي كنند.

Third-generation theories of revolution pointed to the structural vulnerabilities of regimes as the basic causes of revolutions. In the last decade، critics of structural theories have argued for the need to incorporate leadership، ideology، and processes of identification with revolutionary movements as key elements in the production of revolution. Analyses of revolutions in developing countries and in communist regimes have further argued for incorporating these factors and for the inadequacy of structural theories to account for these events. Rather than try to develop a list of the “causes” of revolutions، it may be more fruitful for the fourth generation of revolutionary theory to treat revolutions as emergent phenomena، and to start by focusing on factors that cement regime stability. Weakness in those factors then opens the way for revolutionary leadership، ideology، and identification، along with structural factors such as international pressure and elite conflicts، to create revolutions.