كاركردهاي نسب شناسي در مطالعات تاريخ اسلام

The Functions of Genealogy in the Studies of Islamic History

بنا بر علل سياسي، اجتماعي و فرهنگي، اهتمام به نسب در ميان بسياري از ملل جايگاه و اعتبار ويژه اي داشت. نياز اعراب به شناخت تبار خود و بسترهاي فكري و فرهنگي موجود در سنت هاي رايج در قلمرو اسلامي زمينه رونق نسب نامه نگاري را، به ويژه از قرن سوم هجري، در ميان مسلمانان فراهم كرد و دانشي مستقل موسوم به «علم الانساب» در تمدن اسلامي پديد آورد كه در قرون متمادي از پويايي و اهميت چشم گيري برخوردار بود. نسب شناسي و ارتباط آن با تاريخ مي تواند محمل پژوهش هاي مفيدي در حوزه فعاليت هاي ميان رشته اي باشد. نوشتار حاضر با رويكردي توصيفي- تحليلي اين پرسش اصلي را درافكنده است كه نسب شناسي چه جايگاه و كاركردي در مطالعات تاريخي دارد. بر اين اساس، با تبيين جايگاه تاريخي نسب شناسي، كاركردهاي اين دانش در تاريخ اسلام بررسي و تحليل مي گردد.

Due to political, social, and cultural causes, consideration of lineage was important among many nations. The Arab need for recognition of its descendants and the intellectual and cultural foundations of the common traditions in Islamic lands provided the prosperity of writing the lineage, especially from the 3rd century AH, among Muslims, and created the independent knowledge known as ’ilm al-Ansab (genealogy) that held its specific status and function in Islamic civilization. Genealogy and its relationship with history can be a useful research in the field of interdisciplinary studies. The present paper, with a descriptive-analytic approach, addresses this fundamental question about the place and function of genealogy in historical studies. Accordingly, by explaining the historical place of genealogy, the functions of this knowledge in Islamic history will be analyzed