طراحي الگوي سنجش برنامه درسي زايد در نظام آموزش عالي ايران

هدف از پژوهش حاضر تعيين الگويي با استفاده از تحليل عاملي تاييدي، به منظور سنجش برنامه درسي زايد در نظام آموزش عالي ايران است. جامعه مورد مطالعه تمامي دانشجويان و استادان 11 دانشگاه دولتي شهر تهران است كه، به منظور تعيين حجم نمونه از روش نمونه گيري چندمرحله اي استفاده شد؛ در نهايت تعداد نمونه با استناد به جدول كرجسي و مورگان در بين دانشجويان 331 نفر و در بين استادان 56 نفر به دست آمد. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه محقق ساخته اي بود كه گويه هاي آن از نتايج مصاحبه با 21 نفر صاحبنظر نظام آموزش عالي ايران تدوين شده است.ميزان پايايي ابزار طراحي شده به وسيله الفاي كرونباخ سنجش و با مقدار 0.86 تاييد شد . به منظور سنجش روايي نيز از نظر صاحبنظران و استادان برنامه ريزي درسي بهره گرفته شد. همچنين به منظور اطمينان از بخش مدل اندازه گيري از تحليل عاملي تاييدي استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و LISREL انجام شد. نتايج پژوهش، 9 سازه اثر گذار بر شكل گيري برنامه درسي زايد را از ديدگاه استادان و دانشجويان تاييد نمود. در صورتي كه هريك از اين سازه هاي شناسايي شده و نشانگر ها (گويه ، سوالات )در جهت عكس رسالت هاي تعيين شده خود در نظام، عمل نمايند و يا به عبارت ديگردر صورتي كه در بطن خود ماهيتي غير اثربخش داشته باشند از آن به عنوان سازه اثرگذار بر شك لگيري برنامه درسي زايد مي توان نام برد. 9 سازه شناسايي شده به ترتيب شامل"محتوا" "دانشگاه" بازنگري" ، "نيازسنجي و ارزشيابي" ، "استاد" ، "سياست هاي كلان آموزشي" "طراحان" ، "دانشجو"، و در نهايت، " ضعف پويايي بازار" است.