تحليل همبستگي بين تفكر انتقادي دانش آموزان مدارس عادي و هوشمند با انگيزش تحصيلي آنان

هدف اصلي اين پژوهش بررسي رابطه بين انگيزش تحصيلي و تفكر انتقادي دانش آموزان و مقايسه آن در مدارس هوشمند و عادي بود. روش تحقيق، علي مقايسه اي (پس رويدادي) بوده كه جامعه آماري آن را كليه دانش آموزان پسر كلاس هشتم در سال تحصيلي 1393 تشيكل دادند. با استفاده از نمونه گيري خوشه اي مرحله اي و بر اساس فرمول كوكران تعداد 156 نفر ( 113 نفر از مدارس عادي و 43 نفر از مدارس هوشمند)انتخاب شدند. جهت گردآوري داده هاي مورد نياز از پرسشنامه هاي استاندارد انگيزش تحصيلي هارتر و مهارت هاي تفكر انتقادي واتسون و گليزر استفاده شد كه پنج خرده مقياس عمده استنباط، شناسايي مفروضات، استنتاج، تعبير و تفسير و ارزشيابي استدلال هاي منطقي را مي سنجد. براي بدست آوردن روايي پرسشنامه ها از روايي محتوايي و صوري استفاده شد. ضريب پايايي نيز از طريق آلفاي كرونباخ به ترتيب 94/ 0 و 79/ 0 برآورد گرديد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از روش هاي آمار توصيفي و آمار استنباطي همچون كالموگروف-اسميرونوف، ضريب همبستگي پيرسون، آزمون t براي گروه هاي مستقل استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين تفكر انتقادي و مولفه هاي آن با انگيزش تحصيلي رابطه وجود ندارد، همچنين يافته ها نشان داد كه ميانگين انگيزش تحصيلي و تفكر انتقادي دانش آموزان مدارس هوشمند بيشتر از مدارس عادي مي باشد.