فرآيند منطقه گرايي و تأثير آن در استحكام ساخت دروني نظام

استحكام ساخت دروني نظام، در تعامل با محيط راهبردي آن شكل مي‌گيرد. جمهورى اسلامى ايران با آرمانها و ارزش هاى ساختارى، هنگامى از ساختار تثبيت‌ شده‌اي برخوردار مى گردد، كه بتواند به‌عنوان بازيگري فعال در چارچوب اصول و قواعد تعريف‌ شده منطقه اى و نظام بين المللى، به بازى خود استمرار و استحكام بخشد.هدف اصلي اين تحقيق، تبيين چگونگي تأثيرگذاري فرآيند منطقه‌گرايي به‌ عنوان يكي از مؤلفه­ هاي سياسي قدرت ملي، در استحكام ساخت دروني نظام ولايي جمهوري اسلامي ايران در منطقه مي‌باشد. اين تحقيق برمبناي دستاورد از نوع كاربردي، برمبناي اهداف و ماهيت، از نوع پيمايشي، توصيفي و تحليلي و بر مبناي نوع داده‌هاي مورد استفاده از نوع آميخته است. فرضيه اين تحقيق به اين شكل بيان گرديده، چنين به نظر مي‌رسد، فرآيندهاي منطقه‌گرايي ج.ا.ايران در 4 مؤلفه‌ي هم‌افزايي جوامع اسلامي، احياء هويت جهان اسلام، تأمين منافع ملي و مقابله با پروژه شيعه هراسي، موجبات استحكام ساخت دروني نظام را در بعد سياسي فراهم مي‌آورد." جامعه آماري تحقيق حاضر را فارغ‌التحصيلان گرايش روابط بين‌الملل و علوم سياسي دانشگاه‌هاي مستقر در تهران به تعداد 100 نفر تشكيل مي‌دهند كه با استفاده از فرمول كوكران تعداد 32 نفر به‌ عنوان حجم نمونه تعيين گرديدند. نتايج حاصل از اين پژوهش، بيانگر اين است كه جمهورى اسلامى ايران به‌منظور تثبيت ساختارهاي بنيادي نظام، بايد در معادلات سياسى منطقه اى و در سياست خارجى خود به‌گونه‌اي حضور فعال داشته باشد كه اجازه ندهد رفتارى در همسايگى اين كشور شكل گيرد كه منافع ملى و ارزش هاى حياتى آن را هدف قرار دهد. در اين ميان فرآيند منطقه‌گرايي، عاملي انكارناپذير در افزايش قدرت ملي و افزايش و استحكام ساختار دروني نظام است.