چكيده فارسي :
نويسنده ضمن برسي مباني خوش‌دلي و شادخواري در شعر فارسي، سعدي را از جمله شاعراني مي‌داند كه از خوشي‌هاي روزگار سخن به ميان آورده است. شاعر، جهان را خواستني و دلخواه يافته و در هر لحظه آن خرّمي و نشاط را تجربه كرده است. اشعار وي كه در برگيرندة مفاهيم خوش‌دلي است داراي نشانه‌هايي در اين باب‌اند. اوزان موسيقي شعر او، شوخي و زيركي او در اشعار، به كار بردن واژگان طرب‌افزاي هم‌چون بهشت و فردوس، عود، شيرين و شهد، خوبرويان و پريرويان و... از اين دست نشانه‌ها هستند.
