چكيده فارسي :
نوگرايي گسسته از سنّت به هيچ روي پذيرفتني نيست. اگر ما تنها نوگراي باشيم، گسسته از پيشينة فرهنگ و تاريخ و انديشة نياكاني خويش، آن نوگرايي بي هيچ گمان آشوب‌گرايي خواهد بود. نوگرايي سويمندي است در ساختار، اما اگر ساختار مي‌بايد بپايد، هم‌چنان زنده، تپنده، شكوفان، بارآور، توانمند، نياز دارد به سويمندي نو. از همين روست كه آنچه سعدي در سخن پارسي كرده است؛ پيوندي نغز، ناب، دوسويه، پويا، برازنده، سازنده كه در ميان ساختار و سودمندي پديد آورده است، سعدي از همين ديد به اين ويژگي والا، كم مانند هم آراسته است كه سخنوري است همه‌سويه و همه‌رويه؛ كمابيش در همه قلمروهاي ادب پارسي توانمند، بشكوه، شگفتي‌آفرين، شاهكار آفريده است. نويسنده كوشيده است تا در اين مقاله به نوگرايي سعدي از اين ديدگاه بپردازد.
چكيده لاتين :
Innovations cannot be separated from tradition. If one tries to be solely a
modernist, without paying attention to the past history, culture, and thoughts
of his past generation, there is no doubt that he will end up in a chaos.
Innovation is pointed toward the structure; however, structure would last and
stay alive, flourishing, and strong, only with innovation. Sa`di, in Farsi
literature has used this innovation, without forgetting all the above, and at the
same time has observed the traditions of his time; and that is the reason for
his being exceptionally successful in combining modernism with convention
and creating a masterpiece. This essay is aiming to discuss and prove the
above mentioned facts.
