تطابق ظهور ملكي با حقيقت ملكوتي قرآن

قاطبه دانشمندان مسلمان بر اساس دلالت آيات قرآن و بر پايه مباني علمي، القاي معاني و الفاظ قرآن را الهي دانسته‌اند.در مقابل، ديدگاه شاذي تنها القاي حقيقت وحي و معاني آن را از سوي خدا، و گزينش الفاظ و واژگان وحيرا از سوي پيامبر مي‌داند. به اقتضاي اين نظر، شخصيت پيامبر، تاريخ زندگي و احوال روحي او اعم از غم و شادي، در چگونگي انتخاب گزاره‌ها و واژگان وحي و اوج و حضيض آيات تأثير‌گذار است. در اين ميان، معدودي قائل شده‌اند كه براي قابل فهم كردن حقيقت متعالي وحي به اذهان مردم، پيامبر به‌ناچار در مورادي از دانش رايج در جامعه خود استفاده كرده است؛ دانسته‌هايي كه چه‌بسا در ادوار بعدي و بر اساس پيشرفت علم بطلان آنها به اثبات رسيده است؛ در‌حالي‌كه وي تنها مأمور ابلاغ وحي الهي بوده است. در اين مقاله تبيين مي‌شود كه قرآن همانند همه موجودات عالم، مراتبي دارد كه اين مراتب كاملاً با يكديگر تطابق دارند و در نتيجه، مرحله لفظي و ملكي قرآن بازتاب‌دهنده مرتبه ملكوتي آن است و بر مبناي اصل انطباق در همه مراحل، چيزي جز حق و صدق وجود ندارد. البته با اين لحاظ كه قرآن كلام وحي است و حقيقتي مستقل از وجود طبيعي پيامبر (ص) دارد.