هايدگر و ذاتمندي انسان

Heidegger and the Essentiality of Human Being

هايدگر در فلسفه خود به مسئله وجود و هستي مي پردازد. از نظر او ذات هستي به نحو عيني قابل فهم نيست و براي تفسير آن بايد به تفسير هستي انسان، يعني دازاين پرداخت. هايدگر تفسير دازاين را در قالب پديدارشناسي و هرمنوتيك خاص خود ارائه مي دهد، سپس آن را در جهت شناخت هستي به كار مي گيرد. در ديدگاه او هستي انسان در برابر جهانِ هستي و ساير موجودات حالت گشودگي داشته، داراي امكانات است؛ ازاين رو دازاين به عنوان امر وجودي روزنه اي به سوي هستي قلمداد مي شود. دازاين بر خلاف ديگر موجودات داراي ماهيت ثابت و مشخص نيست؛ ازاين رو تعريف انسان به حيوان ناطق و ديگر تعريف ها صحيح نيست. هايدگر در هرمنوتيك خود معتقد است انسان هيچ گاه با ذهن خالي سراغ فهم نمي رود، بلكه پيشداشت ها و منظرگاهاي وجودي او را در هر فهمي همراهي مي كنند و فهم انسان مسبوق به ساختاري است كه در او تثبيت شده است؛ زيرا دازاين گذشته، تاريخ و فرهنگ دارد و انسان با اين شاكله خاص سراغ فهم هاي جديد مي رود و بدينگونه هر انسان با فهمي متفاوت، ذات و ماهيتي متفاوت خواهد داشت. سخن اين است كه آيا نظريه هايدگر منجر به نفي هرگونه ذات ثابت براي انسان مي شود يا نه؟ برخي نتيجه نگرش هايدگر را نفيِ سرشت و ماهيت مشترك و ثابت براي انسان دانسته اند؛ اما به نظر نگارنده گرچه اين استنتاج تا حدودي منطقي به نظر ميرسد، پيچيدگي فلسفه هايدگر و برخي تفاسير و عباراتِ او مانع از قطعيتِ اين استنتاج است. در عين حال سخن هايدگر از زواياي متعدد قابل نقد است؛ زيرا برخي امور به طور مسلم در ذات انسان به عنوان امر ثابت نهفته است و تفاوت ها مربوط به تفاوت در استعدادهاي شكفته و نشكفته است؛ از سوي ديگر در ميان تعابير هايدگر و برخي مفسرانِ او مي توان نوعي ثبات در ذات انسان را سراغ گرفت.

Heidegger explains the two subjects of being and existence in his philosophy. He believes the essence of existence may not be objectively understood and should be interpreted in the light of the interpretation of human's existence, i.e. Dasein. He interprets Dasein in his special hermeneutical and phenomenological frame and then uses it to identify existence. Human's existence, in his view, is of openness compared with the world of existence and other beings and has special abilities thus Dasein is an existential matter which opens a window to existence. Dasein does not have a constant and distinct essence like other beings, therefore defining human being as a rational animal or the other definitions are not correct. According to his hermeneutics, Heidegger believes human being never understands something with an empty mind; rather his presuppositions and existential views accompanies him in each of his understandings. Human's apprehension is based on his fixed structure; because Dasein has a past, history and culture and human being starts understanding new things based on this special structure. Therefore each person with a different understanding would have a different essence. The question is: does Heidegger's view deny any kind of constant essence for human being or not? Some believe the result of his view is that there is no constant and common essence and nature for human being but I believe this conclusion is not certain, although it seems logical to some extent, due to the complexity of Heidegger's philosophy and some of his interpretations and words. Yet Heidegger 's view may be criticized from many aspects because there are certainly some constant points hidden in human's essence and their differences is due to human's various blossomed and non-blossomed talents. On the other hand according to some of Heidegger's expressions and some interpretations of his words, a kind of stability is considered in the essence of human being.