رتوريكِ روايت در آثار سعدي

Rhtorics of Stories in Sa'di’s Works

رتوريك يا بلاغت روايت، دربرگيرنده مجموعۀ بلاغت نويسنده در شروع، ختم، زمان، مكان و لحن گفتار هر كدام از قهرمانان و فضاي كلّي آن در روايت است. سعدي كوشيده است تا شگردهايي را كه قبل از او، نويسندگان و شاعران ديگر در آثار روايي خود به كار برده و براي خوانندگان تكراري شده؛ كنار گذاشته و به جاي آنها از هنرسازه‌هاي فعال استفاده نمايد. رعايت تقارن‌ها و تناسب‌هاي به كار گرفته شده، موسيقي و ... از ابزار بلاغت روايت سعدي است كه در آثار او مشاهده مي‌شود. در اين مقاله كوشيده شده تا به مصداق يابي اين مباني پرداخته شود.

Rhetoric of storytelling is the sum of the writer’s eloquence in the introduction, ending, time, place, and the way each character talks. Sa'di has tried to stay away from the conventional ways his peers and predecessors used, and has stayed away from repeating them. Instead, in his writings he has made use of music, symmetry, and harmony. This article is meant to discuss and describe the above.