مراثي سعدي و سوگ‌سرايي بر مستعصم

Elegies of Sa'di & Lamentation of Mosta`asam

سعدي شاعر بلندآوازه ايران زمين با خلق آثاري سترگ در انواع ادبي، نامي ماندگار در تاريخ ادبيات ايران است. مرثيه‌سرايي وي همانند خلق ديگر آثارش در زبان و ادب فارسي از اهميت برخوردار است. مرثيه‌هاي او از غلوها و لفاظي‌هاي متداول شاعران بركنار است و دربرگيرنده سخنان حكمي و پند و اندرز به شيوه خاص او و در نهايتِ سادگي و روشني است. در مراثي سعدي كه به گونه‌اي بازتاب عقايد و باورهاي او در آن انعكاس يافته، علاوه بر ذكر سوز و گداز و نيكي‌ها و خصال پسنديدة عزيز از دست رفته، مي‌توان به نتيجه‌اي اخلاقي و فلسفي از زبان شاعر دست يافت مبني بر اشارت به مرگ قريب‌الوقوع خود و همگان و تحسّر دوران از دست رفته. ساختار صوري و مفاهيم درهم تنيده آن مراثي او را از قابليت بررسي از دو منظر: ساختار صوري و تحليل محتوايي برخوردار كرده است كه در اين مقاله كوشيده شده تا اين مباني مورد بحث و بررسي قرار گيرند.

Sa'di, the greatest poet of Iran, has created great works which has the pride of the Iranian literary history. His elegies, like his other works, are of utmost important. He stays away from using the elaborate clichés that other poets use and in his own simple lucid style, gives his advice and instructions. In the elegies, besides mourning the departed, he goes on to describe his fine personality and finally comes to an ethical and philosophical conclusion in which he warns his readers of the same fate for everyone. These elegies have important dimensions: structural features and analytical contents which the writer intends to discuss in detail.