چكيده فارسي :
سعدي در اوج عشق‌ورزي و تغزل نيم‌نگاهي به طنز دارد و شوخ‌انديشي و شوخ‌طبعي را از ياد نمي‌برد. او فضاي غزل را از يقين و قطعيت وابستگي و سرسپردگي محض به معشوق خارج مي‌كند تا عشق‌ورزي‌ها، تداعيِ دريوزگي محبت را نكند و باعث سرافكندگي شاعر ـ عاشق ـ نشود. او در غزلش، عشقي دوطرفه را بنيان مي‌نهد تا به معشوق چون شيئي قابل تملك و تصرف ننگرد. در عالم غزل، سعدي، سختگير و تندخو نيست، مخصوصاً زماني‌كه معشوق كمالات او را پذيرفته و زمان آن فرا رسيده كه معشوق، تواضعي درخور سعدي زمان نشان دهد. در اين مقاله كوشيده شده تا با رويكردي از اين دست، به عرصه غزل سعدي نگريسته شود.
چكيده لاتين :
At the peak of his love sonnets and lyricism, Sa'di tends to lean towards satire. He never forgets hise sense of humor and wittiness. He changes the atmosphere of sonnet by giving the beloved a chance to show his personality, and does his best to make it not a one sided love. In his sonnets, Sa'di shows humility towards the beloved and does not play the role strong, chauvinistic lover. In this article, I am trying to discuss the above aspects in Sa'di sonnets.
