مناشي و بنيادهاي فلسفي فرهنگ از منظر حكمت متعاليه

هدف: پرداختن به نظريۀ فرهنگ در ميان فيلسوفان مسلمان پيشينۀ چنداني ندارد و فرهنگ در مفهوم امروزين آن، اساساً پديده اي مدرن به حساب مي آيد. از سويي، با در نظر گرفتن اين واقعيت كه تا كنون نظريۀ محض فرهنگ، متناسب با اقتضائات بومي جامعۀ ايراني- كه مورد اجماع نيز باشد - تدوين نشده است. لذا در اين مقاله با بهره گيري از ديدگاه هاي انديشمندان نوصدرايي، به تبيين چيستي منشأ فرهنگ و بنيادهاي فلسفي آن از ديدگاه حكمت متعاليه پرداخته شد. روش: اين مطالعه با روش كيفي مطالعۀ اسنادي و تكنيك مطالعۀ كتابخانه اي انجام گرفته است. يافت ه ها: با رويكردي بومي است. لذا در اين مقاله صرفاً به « فلسفۀ فرهنگ » اين كوشش نظري به نوعي درآمدي تأسيسي بر الزامات و فصول محوري و زمينه ساز اين مطالعه؛ يعني بازخواني بسترهاي مفهوم امروزين فرهنگ، تبيين نسبت ساحات معنايي آن با اصول حكمي- فلسفي مبنا در فهم فرهنگ و پاسخ به چيستي منشأ مفهوم فرهنگ از ديدگاههاي مختلف دست يافته ايم. نتيجه گيري: از نتايج اين مطالعه مي توان به ارائۀ تعريفي بومي از فرهنگ، تبيين اصول فلسفي چون اصل واقعيت، اصالت وجود، فهم تشكيكي از وجود، اتحاد معاني مجرد و... در شكل دهي به هويت مفهومي فرهنگ، چيستي منشأ فرهنگ و احصاي ساحات معنايي آن از منظر حكمت متعاليه اشاره كرد