روش شناسي قرآن در نام بردن از اشخاص با تاكيد بر چرايي ياد نشدن نام امام علي (ع) در قرآن

The Methodology of the Qur’ān in Naming People with an Emphasis on the Reason Why Imam ‘Alī’s Name is not Mentioned in the Qur’ān

اين نوشتار كوشيده است تا به بازشناسي رهيافت قرآن در چگونگي نام بردن از اشخاص بپردازد، مسئله اي كه از رهاورد آن، عده اي به نتايج نامطلوب و نادرستي از تحريفپذيري قرآن رسيده اند و برخي نيز تقاضاي نابجايي از همساني حقانيت امام علي (ع) با وجود نام ايشان در قرآن نموده اند. بررسي هاي به عمل آمده نشان مي دهد كه روش قرآن در اين مقوله بر مبناي اصالت صفاتي، با هدف تثبيت حضور كانوني پيامبر در قلمرو تفسير و ايجاد پشتوانه خلافت و وصايت امام علي مهندسي شده است. نمونه هاي بررسي شده از اسامي فروگذاشته شده از سوي كلام الهي در زمينه نزديكان خاص انبياي پيشين قرابتي به هم پيوسته با صفاتي دارد كه در شخصيت امام علي موج مي زند.

This writing has tried to reexamine the Qur’ān’s approach in the way it mentions the name of people، an issue by whose approach some have achieved undesirable and incorrect conclusions as of the Qur’ān’s distortability and some have also made the claim of Imam ‘Alī’s rightfulness on the condition of the existence of his name in the Qur’ān. The studies carried out indicate that the Qur’ān’s method in this subject is engineered according to the attribute originality with the aim of establishing their focal presence of the Prophet in the realm of exegesis and the executorship (wiṣāya) of Imam ‘Alī. The examples examined about the names unmentioned in the Qur’ān concerning the close relatives of the previous Prophets have consistent similarity with the attributes that are so evident in Imam ‘Alī.