هفت آسمان قرآن و فرهنگ زمانه نزول

The Qur’an’s Seven Heavens and the Culture of the Time of Revelation

بازتاب فرهنگ زمانه در قرآن كريم، موضوعي است كه پيشينه اي از زمان نزول قرآن دارد. اما در دوره اخير نگاهي نو بر آن شكل گرفته و موافقت ها و مخالفت هاي بسياري پيرامون آن پديد آمده است. اين پژوهش بر آن است با بررسي سير ديدگاه مفسران ذيل آيات مربوط به «سبع سماوات»، ارتباط هفت آسمان قرآن را با فرهنگ زمانه نزول روشن كند. با بررسي تفسيرها روشن گرديد تنها از قرن چهاردهم مفسران به ارتباط هفت آسمان با فرهنگ معاصران نزول پرداخته و قبل از آن مي كوشيده اند به شيوه هايي ديگر به چرايي هفت عدد بودن آسمان ها در قرآن پاسخ دهند. اما به نظر مي رسد قرآن كريم تنها در استفاده از زبان، بدون پذيرش بار محتوايي واژگان، با معاصران خود همراهي كرده است. در نتيجه تنها به جهت هم زباني با قوم، از اصطلاح «سبع سماوات» استفاده كرده است.

The reflection of the culture of the time in the Qur’an is an issue that dates back to the time of the Revelation of the Qur’an. However، at present a new perspective has formed around it and many controversies have emerged about it. This research is intended to clarify the relation between the Qur’an’s seven heavens and the culture of the time of Revelation by examining the perspective course of the interpreters under the verses concerning sab‘ samāwāt (seven heavens). Having examined the interpretations، it was clarified that only since fourteenth century the interpreters have dealt with the relation of seven heavens with the culture of the culture contemporaneous with the Revelation and before that they had been attempting to answer in other ways the reason for the number seven of the heavens in the Qur’an. It seems، however، that the Holy Qur’an had been in agreement with its contemporary only in using the language without acceptance of the content connotation of the vocabulary. As a result، just in order to use the same language as that of the people، it used the term “seven heavens”.