مقايسه دو روش بازيابي حس پيكري و عملكرد حركتي اندام فوقاني فلج شده پس از سكته مغزي

COMPARISON OF TWO METHODS OF RESTORING SOMATOSENSORY and MOTOR FUNCTION OF THE PARETIC UPPER LIMB AFTER STROKE

پيش‌زمينه و هدف: اختلالات كاركرد حركتي و حس پيكري بعد از سكته رايج است. هدف اين پژوهش بررسي تأثير تركيب تمرينات استاندارد توان‌بخشي با تمرينات محرك حس پيكري، بر روي كاركرد حركتي اندام فوقاني است و اثر اين روش با تمرينات استاندارد توان‌بخشي مورد مقايسه قرار مي‌گيرد. مواد و روش‌ كار: آزمودني‌ها از بين افراد مبتلا به فلج نيمه‌ي بدن به دنبال سكته مغزي در مرحله بعد حاد، و از هردو جنس، انتخاب (زاهدان-1395) و به‌طور تصادفي در دو گروه تمرينات استاندارد (گروه اول = 17 نفر، سن = 8/5 ± 58/9 سال) و تمرينات تركيبي استاندارد توأم با تمرينات حس پيكري (گروه دوم = 17 نفر، سن = 7/8 ± 64/6 سال) قرار گرفتند. ارزيابي آن‌ها با روش‌هاي معاينه‌ي عصب‌شناختي، آزمون دومرحله‌اي كاركرد حس پيكري، آزمون دومرحله‌اي عملكرد حركتي و ارزيابي فعاليت‌هاي روزمره زندگي انجام شد. يافته‌ها: نتايج نشان مي‌دهد كه پيش از درمان، نقص عملكرد حسي - تني در بيشتر از 50 درصد بيماران هر دو گروه رخ داده است و تفاوت معني‌داري در مقادير پايه وجود نداشت (P>0.05). بهبود عملكرد حس پيكري به‌ويژه در حس لامسه به دنبال تمرينات توان‌بخشي حس پيكري، مشاهده شد (P< 0.05). بحث و نتيجه‌گيري: افزودن تمرينات حس پيكري منجر به بهبود قابل‌توجه حس لامسه و ارتقاء توانايي تشخيص انواع سطوح مي‌گردد و با تغييرات حركتي ارتباطي ندارد. بهبودي عملكرد حركتي در گروه توان‌بخشي استاندارد معني‌دار بود. با استفاده از اين يافته‌ها، دانش ما بهبود مي‌يابد و از ناتواني در آينده پيشگيري مي‌شود.

Background & Aims: Disturbances of the somatosensory and motor function are common after stroke. The intention of this study was to investigate the effect of rehabilitation combining standard therapy and somatosensory stimulation on sensorimotor upper extremity functions, and the effect of this manner was compared with the standard rehabilitation plan. Materials & Methods: The subjects were selected from both sexes and among patients after an ischemic stroke in post-acute phase, with hemiparesis in Zahedan, 2016. They were randomly divided into two groups of standard therapy (group I = 17, age = 58.9 ± 8.5 years) and the effect of therapy with targeted somatosensory stimulation (group II = 17, age = 64.6 ± 7.8 years). Their evaluation was carried out with the neurological examination, two-step tests of somatosensory function, two-step tests of motor function, and assessment of daily life activities. Results: Findings indicated that before therapy, a deficit of somatosensory function occurred on the paretic upper limb in more than 50% of patients in both groups and there was no significant difference in baseline values (P>0.05). Somatosensory stimulation therapy had an enhanced improvement of somatosensory functions, especially tactile discrimination of the object surface (P< 0.05). Conclusion: The current study outcomes showed that major improvement, particularly in tactile discrimination sense, occurred in group II, where therapy focused on the somatosensory deficit was implemented. This finding was not related to the motor function of the second group. Improvement in motor function was significant in the standard rehabilitation group. By using these findings, our knowledge is improved and will prevent further disabilities in the future.