مقايسه تاثير 8 هفته تمرين تصوير سازي حركتي ـ راه رفتن و مشاهده ـ راه رفتن بر يادگيري مهارت راه رفتن بيماران پاركينسون

COMPARING THE EFFECT OF 8 WEEKS TRAINING MOTOR IMAGERY-WALKING and OBSERVATION- WALKING ON RELEARNING OF WALKING SKILL IN PARKINSON’S DISEASE

پيش‌زمينه و هدف: بيماري پاركينسون پس از آلزايمر دومين بيماري شايع مخرب عصبي مي‌باشد و يكي از مهم‌ترين عوارض حركتي اين بيماري كه در مراحل نهايي آن ديده مي‌شود، اختلال راه رفتن مي‌باشد. هدف مطالعه حاضر بررسي تأثير تمرينات تصويرسازي حركتي - راه رفتن و مشاهده - راه رفتن بر يادگيري مهارت راه رفتن بيماران پاركينسون مي‌باشد. مواد و روش‌ كار: اين مطالعه از نوع نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون ـ پس‌آزمون و گروه كنترل مي‌باشد. 30 بيمار پاركينسون به‌صورت در دسترس و در مرحله بيماري (3-2) در مقياس هوهن و ياهر (H &Y) به‌صورت تصادفي به 2 گروه تجربي و يك گروه كنترل تقسيم شدند. گروه تجربي در برنامه تمريني (8 هفته و 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 60 دقيقه) تمرين تصويرسازي حركتي راه رفتن و مشاهدهِ راه رفتن و بعد مهارت راه رفتن را تمرين كردند. مقياس راه رفتن تينتي (TGS) قبل و بعد از مداخله براي ارزيابي نمرات راه رفتن آزمودني‌ها استفاده شد. براي بررسي نرمال بودن توزيع داده‌ها از آزمون شاپيرو- ويلك، برابري واريانس‌ها از آزمون لون و براي تحليل داده‌ها از آزمون كوواريانس (ANCOVA) و آزمون تعقيبي بونفروني در سطح معني‌داري (p<0/05) استفاده شد. يافته‌ها: نتايج تحقيق نشان داد كه بين گروه‌هاي تجربي و كنترل در نمرات راه رفتن تفاوت معني‌داري وجود دارد (5/46F= و 0/01=P) و در پس‌آزمون تفاوت بين نمرات راه رفتن گروه كنترل و گروه مشاهده - راه رفتن با مقدار (0/01=P) معني‌دار بود اما تفاوت نمرات راه رفتن بين گروه تصويرسازي حركتي- راه رفتن و گروه مشاهده - راه رفتن و تفاوت نمرات راه رفتن بين گروه كنترل و گروه تصويرسازي حركتي- راه رفتن معني‌دار نبود. بحث و نتيجه‌گيري: تمرين به‌وسيله مشاهده - راه رفتن مي‌تواند يك روش مناسب براي يادگيري دوباره مهارت راه رفتن بيماران پاركينسون باشد و به نظر مي‌رسد بيماران مي‌توانند همراه دارودرماني از اين تمرينات براي بهبود الگوي راه رفتن خود استفاده كنند.

Background & Aims: Parkinson’s disease after Alzheimer is the second most common neurological disorder and one of the most important motor effects of this disease, which is seen in its final stages, is walking disorder. The purpose of the present study was to investigate the effect of motor imagerywalking and observation-walking on relearning walking skill in Parkinson’s disease. Materials & Methods: This study was a quasi-experimental study with a pre and post-test design and a control group. The participants were a number of 30 Parkinson’s disease patients (2-3 Hohn and Yahr scale) who were selected through convenience sampling and were randomly assigned into experimental and control groups. The Experimental group had passed a training program (8 weeks and 3 sessions in each week, each session prolonged 60 min) and practiced motor imagery of walking, observation of walking and walking skill. The Tinetti Gait Scale (TGS) were used to collect data before and after the training program on gait scores. In order to verify the normal distribution of data, Shapiro-Wilk test was used; and Levene's test was conducted to test if the samples have equal variances. Then the data were examined by analysis of covariance (ANCOVA) and Bonferoni post hoc test at the significance level of (p ≤ 0.05). Results: The results showed that there was a significant difference between the experimental groups and control group in the gait scores (p=0.01, f=5.46) and in the post-test gait scores difference between control group and observation-walking group with (p=0.01) was significant but gait scores difference between motor imagery-walking group and observation-walking group and gait scores difference between control group and motor imagery-walking group was not significant. Conclusion: It can be concluded that training with observation-walking can be an appropriate method to help relearning walking skill in Parkinson’s disease. It seems that patients along with drug therapy use these exercises to improve your walking pattern.