كاربرد مدل‌هاي آميخته با اثرات تصادفي انعطاف‌پذير در تعيين بهترين روش درماني عارضه‌ي ادم ماكولاي ديابتي

Using Mixed Models with Flexible Random Effects for Determining the Best Diabetic Macular Edema Treatment

ادم ماكولاي ديابتي يكي از شايع‌ترين پيامدهايي است كه بيماران ديابتي را درگير مي‌كند. با توجه به شيوع بالاي اين عارضه و پيامدهاي آن در بين اين بيماران، اين مطالعه سعي بر آن دارد تا با به كارگيري يكي از پيشرفته‌ترين روش‌هاي مدل‌سازي آماري به تعيين بهترين روش درماني اين عارضه از ميان روش‌هاي تزريق داخل زجاجيه‌اي بواسيزوماب (اواستين) به تنهايي يا توام با تريامسينولون و روش فوتوكوآگوليشن ليزري ماكولا به عنوان درمان اوليه‌ي ادم ماكولاي ديابتي بپردازد. روش‌ها: اين مدل‌سازي بر روي اطلاعات 102 بيمار ديابتي كه عارضه‌ي ادم ماكولاي ديابتي در آنها به اثبات رسيده بود و هيچ درماني را تا قبل از شروع اين كارآزمايي باليني دريافت نكرده بودند انجام شد. بيماران در سه گروه درماني تزريق داخل زجاجيه‌اي بواسيزوماب (اواستين) به تنهايي يا توام با تريامسينولون و روش فوتوكوآگوليشن ليزري قرار گرفتند. مدل‌سازي آميخته با اثرات تصادفي غير طبيعي جهت مقايسه‌ي اثر درمان‌هاي مورد نظر بر بهبود اين عارضه، با حذف اثر ساير عوامل مخدوش‌گر، انجام پذيرفت. اثرگذاري گروه‌هاي مختلف درماني، بر حسب ميزان تغييرات حاصل در بهترين ديد اصلاح‌شده و ميزان ضخامت مركزي ماكولا به عنوان پيامدهاي اصلي مورد بررسي قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج مدل‌سازي آميخته با اثرات تصادفي غير طبيعي با حذف اثر متغيرهاي مخدوشگر نشان داد كه در اين مقطع اندازه‌گيري، اثر تزريق داخل زجاجيه‌اي بواسيزوماب (اواستين) با اثر درماني توام اين دارو و تريامسينولون بر بهبود بيماران دچار ادم ماكولاي ديابتي يكسان است، اما داراي اثر درماني بيشتري نسبت به روش فوتوآگوليشن ليزري است. نتيجه‌گيري: در اين بررسي مشخص گرديد كه بيماران با سابقه‌ي بيشتر ابتلا به ديابت كه داراي ضخامت مركزي ماكولاي بيشتر و قدرت ديد كمتري در شروع مطالعه بودند، پاسخ بهتري به درمان نشان داده‌اند. بررسي‌هاي بيشتر نشان مي‌دهد استفاده از گروه‌هاي مختلف درماني فوق نتايج متفاوتي را در تسريع روند بهبود بيماران مبتلا به ادم ماكولاي ديابتي دارد.

Background: Diabetic macular edema is one of the most prevalent outcomes between diabetic patients. According to high prevalence of this disorder and its related outcomes between diabetic patients, the goal of this study is determining the efficacy of a single intravitreal injection of bevacizumab (IVB) alone or in combination with triamcinolone versus macular laser photocoagulation (MPC) as primary treatment for diabetic macular edema (DME) using updated statistical modelling. Methods: This modeling was performed on 102 diabetic patients in three above-mentioned groups who had diabetic macular edema and did not get any treatment before the beginning of clinical trials. A mixed model with non-normal random effects has been proposed to compare the effects of treatment on diabetic macular edema by omitting the effects of confounders. Effect of these treatments has been investigated according to variation of best-corrected Visual Acuity and central macular thickness, as two major outcomes. Findings: The results of mixed modelling with non-normal random effects according to omitting the effects of confounders in the period of study, show that the Intravitreal Bevacizumab injection alone or combined with Triamcinolone treatments have more Therapeutic effect than the Macular Photocoagulation treatment on Diabetic Macular Edema patients. Conclusion: According to this investigation, patients with more diabetic duration who had more central macular tickness and less best-corrected visual acuity in the beginning of the study had better response to interventions. More investigations showed using different treatments lead to different results on diabetic macular edema.