بررسي روند فقر و نابرابري در مناطق روستايي ايران دوره زماني 1393-1363

در اين پژوهش وضعيت فقر و نابرابري در مناطق روستايي ايران، بررسي و نتايج محاسبات دلالت بر آن دارد كه در طول برنامه‌هاي اول، دوم و سوم توسعه، فقر در مناطق روستايي ايران كاهش يافته است. در طول برنامه پنج‌ساله چهارم توسعه شاهد افزايش فقر هستيم و در نهايت با توجه به برنامه پنج‌ساله پنجم توسعه مي‌توان بيان كرد كه پس از اجراي قانون هدفمندي يارانه‌هاي نقدي، فقر در سال 1390 كاهش و در سال‌هاي پس از آن مجدد با نوسانات ملايمي افزايش يافته است. شاخص جيني محاسبه شده در سال پاياني برنامه اول توسعه، گوياي كاهش نابرابري در مناطق روستايي ايران است. در طي برنامه پنج ساله دوم توسعه، نابرابري با نوساناتي همراه بوده است. برنامه پنج ساله سوم توسعه بيان‌كننده كاهش نابرابري در مناطق روستايي ايران است. در طول برنامه پنج ساله چهارم توسعه نيز نابرابري با نوسانات ملايمي همراه بوده است و در نهايت با توجه به برنامه پنج ساله پنجم توسعه مي‌توان بيان كرد كه پس از اجراي قانون هدفمندي يارانه‌هاي نقدي، نابرابري درآمدي در سال‌هاي 1391 و 1390، نسبت به سال 1389 كاهش و در سال‌هاي 1392 و 1393 مجدد افزايش يافته است