تحليل موانع و راهكارهاي توسعه عدالت‌محور صنايع كشاورزي در ايران

كسب و كارهاي كشاورزي، به‌ويژه صنايع كشاورزي، نقش مهمي را به عنوان موتور محركه رشد بخش كشاورزي ايفا مي‌كنند. با وجود اين، صنايع كشاورزي در ايران رشد مناسبي نداشته‌اند و نقش لازم را در توسعه كشاورزي، به‌ويژه از طريق ايجاد بازار پردرآمدتر براي كشاورزان خرده‌مالك ايفا نكرده‌اند. از اين‌رو، هدف از پژوهش كيفي حاضر كه با روش نظريه زمينه‌اي انجام شد، شناخت مشكلات توسعه عدالت‌محور صنايع كشاورزي و واكاوي راهكارهاي مربوطه بود. اطلاعات مورد نياز از طريق مصاحبه نيمه‌ساختارمند با 18 نفر از متخصصان مرتبط جمع‌آوري شد. روايي و پايايي نتايج، توسط روش تكثرگرايي داده‌ها و بازخورد به مشاركت‌كنندگان مورد تأييد قرار گرفت. كدگذاري متن مصاحبه‌ها نشان داد، «فقدان برنامه‌ريزي ويژه در توسعه صنايع كشاورزي بر اساس قابليت‌ها، نيازها، اولويت‌ها و الزامات توليد كشاورزي و در تعامل با كشاورزان» به عنوان معضل محوري، مانع از توسعه مناسب صنايع كشاورزي شده است و در نتيجه، صنايع مذكور، اثرات فراگير بر بخش توليد محصولات خام و معيشت جامعه محلي نداشته اند. اين تحقيق بر اساس يافته ها، راهكارهايي را براي توسعه عادلانه و درون‌زاي صنايع مذكور ارايه كرده است. الزام به استقرار صنايع كشاورزي در نواحي صنعتي روستايي و كنار قطب‌هاي توليد، توسعه شبكه خريد مستقيم محصول اوليه توسط صنعتگران از كشاورزان از طريق پيمانكاري فرعي و اختصاص سهام‌هايي از سهام كارخانه صنايع كشاورزي به روستاييان از جمله اين راهكارها هستند.