تحليل تغييرات فصلي وضعيت امنيت غذايي خانوارهاي كشاورزان خرده پاي استان مازندران

پژوهش حاضر از نوع تحقيقات توصيفي و علي- مقايسه ­اي مي باشد كه به روش پيمايشي و با هدف سنجش وضعيت امنيت غذايي خانوارها و بررسي تغييرات آن در طول سال زراعي 93-92 در سطح حدود 200 هزار خانوار كشاورز خرده ­پاي استان مازندران در دو مقطع زماني به اجرا درآمده است. با كمك جدول كرجسي و مورگان حجم نمونه آماري مورد مطالعه 384 نفر تعيين شد. براي دسترسي دقيق به خانوارهاي مورد مطالعه از روش نمونه ­گيري چند مرحله ­اي بهره گرفته شد. ابزار جمع­آوري اطلاعات، مقياس­ استاندارد سنجش ناامني غذايي خانوار از بعد دسترسي بود كه اعتبار ظاهري و محتوايي آن بعد از چند مرحله بررسي و اصلاحات با كمك پانل متخصصان مربوطه مورد تأييد قرار گرفت. مقدار آلفاي كرونباخ (0/93) حاصل از اجراي پيش آزمون بيانگر پايايي بسيار بالاي ابزار تحقيق در سطح جامعه مورد مطالعه بود. بررسي وضعيت امنيت غذايي در طي دو مقطع زماني مورد مطالعه نشان داده است كه در مقطع زماني پس از برداشت نيمي از خانوارهاي مورد مطالعه در طبقه امن غذايي قرار گرفتند و نيمي ديگر درجات متفاوتي از ناامني غذايي را تجربه كرده­ اند و در فاصله زماني پيش از برداشت حدود 35 درصد از خانوارها در طبقه امن غذايي قرار گرفتند و بقيه درجات متفاوتي از ناامني غذايي را تجربه كرده­اند. نتايج نشان داد كه بين سطح امنيت غذايي خانوارها در ماههاي ابتدايي سال زراعي و سطح آن در ماههاي پاياني سال زراعي تفاوت معني­ داري وجود داشته است. به طوري كه خانوارهاي مورد مطالعه در ماه هاي ابتدايي سال زراعي در مقايسه با ماه­ هاي پاياني از سطح امنيت غذايي بالاتري برخوردار بودند. به عبارت ديگر، هر چه به پايان سال زراعي نزديك مي ­شويم سطح امنيت غذايي خانوارهاي كشاورزان خرده ­پا كاهش مي­يابد.