كليدواژه :
گفتمان انتقادي , مثنوي , رسالة قشيري , تذكرةالاوليا , نورمن فركلاف
چكيده فارسي :
مثنوي معنوي از مواريث عرفاني و ادبي پيش از خود بهره برده است در اين پژوهش داستان جزع ناكردن شيخي بر مرگ فرزندان خود" از مثنوي با ترجمة رسالة قشيريه و تذكرةالاوليا بر
اساس رويكرد نورمن فركلاف مورد مقايسه و تحليل انتقادي گفتمان قرارگرفته است. در سه اثر
مذكور به بيان احوال عارفانه پرداخته شده است. گفتمان غالب در بستر عرفان در حكايت مثنوي، ولي و عارف واصل در رسالة قشيريه مقام رضا و در تذكرةالاوليا تسليم است در اين حكايات بيش از هر چيز دغدغه هاي عارفانه روايت برجسته شده است. در اين بستر،
موقعيت هايي قابل رديابي است و تأثير و نشانه هاي دوري از خويشتن، يقين، قدرت روحي ولي،
عطوفت حقيقي، توجه به حق، قدرت و سلطه به خصوص در تبيين جايگاه عارف و نظام معنايي
آن مورد تبيين قرار گرفته است. مولوي، عطار نيشابوري و ابوالقاسم قشيري با تركيب بندي ابعاد
گفتمان هاي مسلط عرفان، در قالب ژانري از پيش موجود، روايتي روحاني و معنوي را از نو
بازتوليد كرده اند. سه اثر مذكور به منزلة رخدادي ارتباطي، فقط بازتابي از انديشة شاعر نيستند
بلكه با انتقاد از عملكردهاي مادي گرايانه و دلبستگي هاي موقّتي و عاريتي، نظم گفتماني ويژه ا ي
را خلق مي كنند. اين آثار در به چالش كشيدن ويژگي هاي عرفاني و تقويت گفتمان عارفانه موفق بوده اند
چكيده لاتين :
Masnavi Manavi has benefited from the previous mystical and literary works. Based on Norman Fairclough's method of critical discourse analysis, in the present article, the story "how a certain Sheikh showed no grief at the death of his sons" from Masnavi Manavi, Persian translation of Risāla Qushayriyya and Attār's Tazkirat-al-Auliyā are examined. In the three works, mystical status has been described. In the story of Masnavi Manavi, the dominant discourse is "the mystic who has united with God", in Risāla Qushayriyya, it is "the station of satisfaction" and in Tazkirat-al-Auliyā, it is "submission". In these anecdotes, the mystical concerns are prominent. So, these topics have been considered: certitude, spiritual power of holy man, real sympathy, attention to the Real (God), power and authority. By synthesizing the dominant discourses of mysticism, in the form of a pre-existing genre, Jalāl al-Din Rūmi, Attār Neishapouri, Abul-Ghāsem Qushairi have re-created a spiritual narrative. The three above mentioned works, as communicative events, are not just a reflection of their authors' thoughts, but they create a special discourse by criticizing materialistic practices and temporary and affluent affections. These works have succeeded in challenging mystical features and strengthening mystical discourse.
