بررسي و تحليل نشانه‌شناسي سماع فرقه مولويه

Studies and Analysis Semiotic of the Mevlevian Sama

سماع به‌عنوان بارزترين مشخصه صوفيگري مركب است از موسيقي و رقص و ذكر با آدابي ويژه كه به اهتمام موافقان و علي­رغم نظر مخالفان آن،‌ از سده سوم هجري آغاز و تاكنون به حيات خود ادامه داده است. اين آيين مانند تمامي آيين­هاي اعتقادي داراي ظاهر و باطني است كه راه يافتن به باطن آن به‌آساني امكان­ پذير نيست. پس از مولانا، اين آيين به همت فرزندان و نوادگان او نظا م ­مند شده است و برخلاف گذشته كه سماع مختص صوفيان و در بين آن‌ها صورت مي­گرفت، در سال­ هاي اخير از جانب فرقه مولويه، در معرض ديد عموم گذاشته مي­ شود. نگارندگان اين مقاله در پي آن‌اند تا به روش كتابخانه­ اي و ميداني به بررسي و تحليل نشانه­ شناسي سماع فرقه مولويه بپردازند و آراء مختلف را درخصوص رمزگان­هاي سماع گرد آورند و به مخاطب در درك و دريافت معاني رمزگان­هاي سماع هنگام خواندن متون عرفاني و يا ديدن مراسم سماع، ياري رسانند.

Sama, as one of the most prominent characteristics of Sufism, is a combination of music, dance and prayer, which in turn are accompanied by specific and certain rituals. First performed in the tenth century, it has survived throughout time and the criticism of dissidents, thanks to the support of its followers. Such as it is with every other religious ethic, this ethic too has an appearance and acore, the way to the core being one which is not easily attainable. After Molana, his descendants systemized Sama in Turkey.Unlike the past, in a time when the rituals were performed solely by Sufis, Sama has also been presented publicly in the recent years. This article endeavors to study the structure and typology of Sama by benefitting from observational and experimental studies. It tries to gather different opinions concerning the various signs in Sama, in order to provide the audience with an understanding of such signs which are employed in religious and gnostic texts and throughout the rituals themselves.